Op maandag 8 januari maakte Neos Kuringen haar eerste wandeling van 2018. Genk was ditmaal de bestemming.

"We beklommen de terril van de mijn van Waterschei, een hele uitdaging voor sommige senioren. Halverwege hielden we halt om te genieten van het uitzicht en meteen lekkere borrel te klinken op het nieuwe jaar. Ondanks de felle winden het grijze weer waren 46 leden komen opdagen en was de sfeerzoals altijd geweldig! Nadien bezochten we het Mijndepot waar we rondgeleid werden door oud-mijnwerkers die ons een vakkundige uitleg gaven over de werking door de jaren heen van de mijn. Met taart, koffie en een lekker kompel biertje werd de uitstap afgesloten."

Op vrijdag 12 januari kwamen de leden van Neos Kuringen samen om te toosten op de succesvolle werking van afgelopen 15 jaar en om elkaar de allerbeste wensen voor 2018 over te maken.

"Zulke feestelijke aangelegenheid gaat natuurlijk gepaard met enkele gesmaakte toespraken. Zo kwamen respectievelijk onze voorzitter, de voorzitster van Neos-Provinciaal en schepen Corthouts aan het woord. Dit officiële gedeelte werd afgerond door onze secretaris die het jaarverslag met de activiteiten en de financiën van 2017 en een vooruitblik op de activiteiten van 2018, haarfijn uit de doeken deed .Een dankwoordje en een geschenk voor jaren inzet aan het adres van Paul die op 80-jarige leeftijd het bestuur verliet, was zeker op zijn plaats.Traditiegetrouw werd er vervolgens een fijn kaas- en vleesbuffet, vergezeld van aangepaste wijnen geserveerd. De muzikant zorgde voor sfeervolle live muziek en er was gelegenheid tot dansen. Als verrassing mochten we ons tegoed doen aan een reuze-gebak en kregen we allemaaleen feestelijk geschenk."

Pastoor Jan Philippe heeft van de storm vorige week handig gebruikgemaakt om zijn parochie op stelten te zetten. Hij fotoshopte de haan van een foto van de kerk, en dat lokte op sociale media heel wat reacties uit. Maar vermits een priester niet mag liegen, moest Philippe wel aan de biecht: “Ik wilde het gouden jubileum van Sint-Jansheide in de kijker zetten. Ook in 1969 werd de haan immers, om al even ludieke redenen, gestolen.”

Twee scholen uit het bijzonder onderwijs, de Schakelschool uit Kuringen en De Liaan uit Nieuwerkerken, hebben Peter Adriaenssens uitgenodigd voor een lezing. De bekende kinderpsychiater gaf zijn visie over het thema ‘De lijm tussen ouder & kind & school’.

Het is duidelijk dat veel ouders met vragen hierover zitten, want maar liefst 340 aanwezigen tekenden present. Ook heel wat ouders en medewerkers van andere scholen en de jeugdzorg woonden de lezing bij. Die hoge opkomst maakte dat de lezing doorging inde nieuwbouw van De Schakelschool. Marleen Martens, directeur ad interim van zowel de Schakelschool als De Liaan, blikt dan ook tevreden terug: “Peter Adriaenssens betrok dit thema ‘hechting’ op de dagelijkse werking in het onderwijs en bracht heel wat verrijkende inzichten. Daarbij maakte hij ook kritische reflecties naar onze huidige maatschappij waarin kinderen en jongeren nu opgroeien. Dit gaf iedereen in de zaal veel stof tot nadenken.”

Vrijdagavond 26 januari vond in Sint-Jansheide in Kuringen de première plaats van ‘Moe rèd em not teu?’. Regisseur Bert Beelen, "Acht acteurs en heel wat medewerkers werkten al vanaf september keihard aan deze productie", weet Raymond Bellefroid, voorzitter van het Heegrupke.

Het Hasselts dialecttheater floreert als nooit tevoren. Zo speelt het Heegrupke uit Kuringen al meer dan 35 jaar in het dialect en verwelkomt het telkens meer dan 1000 toneelliefhebbers. Toneel is voor deze gezellige bende veel meer dan repeteren en optreden. De vriendschap tussen acteurs, regisseur, bestuur, medewerkers voor en achter de schermen is voelbaar tijdens alle voorstellingen. ‘Moe rèd em no teu?’ (Taxi Taxi - Ray Cooney) is een blijspel van 2 bedrijven en vertelt ons het verhaal van John Desmet die maar liefst 2 vrouwen heeft: eentje in Hasselt en eentje in Zonhoven. Mede dankzij het prachtige decor, de sfeervolle muziek én degelijke regie voel je je direct op je gemak bij het Heegrupke.

De Kaastafel is al jaren een vertrouwde winkelwagen op de markten van Diepenbeek, Hasselt, Kuringen, Bilzen, Tongeren, Borgworm, Kermt en Sint-Truiden.

"We hebben zo'n 350 kaassoorten, waaronder een groot assortiment kazen van lokale boeren. Grevenbroecker, Moerduivel, Herkenrodekaas, Florence en Chèvre d'Ozo, bijvoorbeeld. We gaan daar zelf naar op zoek. Omdat we een snelle rotatie hebben, kunnen we onze klanten ook honderd procent versheid garanderen. Op alle markten hebben we een groot aantal vaste klanten. De beste locaties zijn Sint-Truiden, Borgworm en Tongeren. We leveren ook aan een dertigtal horecazaken."

Reeds meer dan 25 jaar worden er in de tafeltennishal van Herckenrode kinderen van de Hasseltse lagere scholen ontvangen voor een woensdagnamiddag sporten (tafeltennis) onder leiding van de Stichting Vlaamse Schoolsport.

De befaamde restaurantgids Gault&Millau en de jeugddienst van Hasselt hebben woensdag hun eerste stadsgids voor kinderen voorgesteld. “Vlamingen hebben een bourgondische achtergrond, maar lekker tafelen met kinderen is geen sinecure”, zegt Philippe Onclin van Gault&Millau Benelux

De befaamde restaurantgids Gault&Millau en de jeugddienst van Hasselt hebben woensdag hun eerste stadsgids voor kinderen voorgesteld. “Vlamingen hebben een bourgondische achtergrond, maar lekker tafelen met kinderen is geen sinecure”, zegt Philippe Onclin van Gault&Millau Benelux.

“Met de gids kunnen ouders in Hasselt een restaurant vinden waar zijzelf, maar ook de kinderen in het gezelschap, een smakelijke avond kunnen beleven. En dat zonder dat de kinderen daarvoor moeten terugvallen op curryworst of een kinderportie koninginnenhapje”, zegt schepen van Jeugd Valerie Del Re (sp.a).

Twaalf restaurants in de regio Hasselt kregen het label ‘geslaagd’ opgespeld. “Niemand is gebuisd, omdat de chefs echt veel energie in het kindvriendelijk koken hebben gestopt”, zegt Onclin. “We hebben ook geen punten gegeven, wat we in de echte Gault&Millau wel doen. De restaurants die erin staan, zijn gewoon goed bezig. Dat is ons signaal.”

Toch kregen drie zaken een onderscheiding. Zo pakte het Theatercafé de titel ‘beste smaak’ met hun risottokroketje met zalm en wortel, begeleid met een zalfje van wortel en een puree van aardpeer. Zeker nadat het nog eens gepresenteerd werd in de vorm van een grappig konijntje. “Je merkt dat ze in dat konijntje veel tijd hebben gestoken”, oordeelt jurylid van dienst Roos.

“Een fijne verrassing”, zegt Hendrik Ceyssens van het Theatercafé. “Ik denk dat we al jaren inspanningen leveren voor de kinderkeuken omdat we ook heel veel jonge gasten hebben. Maar de gids zette onze chefs aan tot nadenken, en we breien daar nu op verder.”

Met de gids kunnen ouders in Hasselt een restaurant vinden waar de kinderen niet moeten terugvallen op curryworst of een kinderportie koninginnenhapje

L’Aperi Vino kreeg met een variatie aan tapas het keurmerk ‘creatief’, en vegetarisch restaurant De Levensboom werd met het label ‘gezond’ beoordeeld. Vooral over de eetbare flora was de kinderjury enthousiast. “Ik heb nog nooit zoveel bloemen gegeten, of zelfs gedronken”, aldus kinderjurylid Anna. “Zelfs in het sap zaten bloemen.”

Al moet het niet altijd speciaal zijn. “Want een goede wortelpuree is eigenlijk nog altijd het lekkerst van allemaal”, zo oordeelt Timon over het Aldenhof in Kuringen.

Naar jaarlijkse traditie, tijdens de noveen van St-Gertrudis en in aanloop naar de Paardenmarkt, organiseert het Sint-Gertrudis Broederschap in samenwerking met het Koninklijk Sint-Ceciliakoor en het orgelcomité Kuringen, elk jaar een orgelconcert.

Het orgelconcert was dit jaar in samenwerking met Arno Kerkhof aan het orgel, Margot, Pauline en Andreas Corthouts aan piano en viool en het Koninklijk Sint-Ceciliakoor dat voor de vocale omlijsting zorgde. Het koor werd aan het orgel begeleid door Filip Blokken en werd op schitterende wijze gedirigeerd door Jonas Albert. Het werd een mooie , muzikale avond waarvan zowel de uitvoerders als de aanwezigen heerlijk hebben genoten. Als afsluiting werd een receptie aangeboden in de Gildezaal.

Op woensdagnamiddag 21 maart tekenden 85 leden van de Samana Kuringen-Centrum present op het jaarlijkse Paasfeest.

Het feest startte om 12.30 uur met een welkomstwoord van de plaatselijke voorzitter, gevolgd door een korte paasbezinning door de proost, mr. pastoor samen met Jaak Cuppens. Daarna werden de vele aanwezigen getrakteerd op een lekker diner. Een groepje van vier mannen zorgde voor de muzikale noot. Een heleboel liedjes en meezingers uit lang vervlogen tijden passeerden de revue. Iedereen deed meteen mee, zodat de sfeer er goed inzat. Om 17 uur keerde iedereen voldaan en tevreden huiswaarts. Het was een geslaagde namiddag.

Op 22 maart vertrok Neos Kuringen met 53 leden naar Baarle-Nassau en naar Hilvarenbeek.

Frederik Maesen (42) is zonder twijfel een van de meest bekeken Limburgers op het internet. Althans, zijn foto’s toch. De Zonhovenaar maakt 360°-panoramafoto’s op plaatsen waar de auto van Google Street View niet kan komen, en bereikte met al zijn foto’s al 48 miljoen mensen. Zijn meest bekeken foto is er eentje uit eigen gouw, van het Prinsenhof in Kuringen, die al door 1.365.825 mensen gezien werd. “Een dankjewel van mensen die ik met mijn foto’s heb kunnen helpen, dat is het mooiste compliment”, zegt de digital marketeer.

Op maandag 9 april trok Neos Kuringen massaal per auto naar de parking van Colmonterveld in Rekem.

Van hieruit vertrokken ze voor een wandeling van vier, zes of acht km door het prachtige historische dorpje. Men waant zich hier in een openluchtmuseum met prachtige gebouwen zoals het Poortgebouw, het Gerechtshof, het Drossaerdhuis, het kasteel d’ Aspremont-Lynden, de museumkerk, de museumapotheek,... Nadien trok het gezelschap richting Maas en genoten ze van de prachtige natuur om uiteindelijk in café Oude God te belanden waar ze op een terras konden proeven van heerlijke taart en een tas koffie.

De Liaan, een school voor kinderen met emotionele en sociale problemen, trekt volgend schooljaar weg uit Nieuwerkerken. Alle schoolactiviteiten verhuizen naar vestiging De Schakelschool in Kuringen.

“Door alle activiteiten op een campus samen te brengen, kunnen we een beter zorgaanbod bieden in een modernere omgeving”, zo klinkt het bij de communicatieverantwoordelijke van Go! Next, het vroegere Scholengroep 16. Dat is de overkoepelende scholengroep van het Gemeenschapsonderwijs waar ook De Liaan deel van uitmaakt. Ze ontkent daarmee het gerucht dat het lage leerlingenaantal (26) aan de basis zou liggen van deze beslissing. Op de vraag naar wat de gevolgen zijn voor leerlingen en personeel, komt nog geen antwoord. “Momenteel is alleen de beslissing voor de verhuis genomen, in de komende weken maken we daar werk van. We plannen dan ook een infovergadering voor de betrokken ouders.”

Het Nieverke

De Liaan in Nieuwerkerken was geen lang leven beschoren, want uiteindelijk heeft de school maar vijf schooljaren bestaan. Ze bood gespecialiseerd kleuter- en lager onderwijs voor kinderen met onder meer gedragsproblemen en autismespectrumstoornissen. Meteen al rijst de vraag hoe het nu verder moet met de – verouderde – gebouwen, die eerder ook al leegstonden. Basisschool Het Nieverke uit Nieuwerkerken, die zelf verbouwplannen heeft, heeft mogelijk interesse. Volgens het ruimtelijk uitvoeringsplan zijn momenteel alleen maar activiteiten met een publiek karakter, zoals scholen of overheidsgebouwen, toegelaten op het perceel van zo’n hectare groot. Maar het nieuwe ruimtelijke uitvoeringsplan dat zal worden opgemaakt voor het centrum van Nieuwerkerken, biedt perspectieven voor een andere bestemming.

Valère Vansweevelt stond aan de vooravond van zijn profdebuut te boek als een groot talent. Logisch, in zijn laatste seizoen als amateur won hij zowel de Ronde van Vlaanderen, de Ardense Pijl als het BK. Eén jaar later, in 1968, kroonde de 21-jarige Vansweefelt zich op de wielerbaan van Rocourt tot de jongste winnaar ooit van Luik-Bastenaken-Luik. Maar even snel als hij kwam, deemsterde Valère weer weg. Na amper vijf seizoenen zette de Komeet van Kuringen al een punt achter zijn carrière. “Mijn grootste fout? Ik had nooit voor Merckx’ ploeg mogen tekenen”, foetert de nu 71-jarige Vansweevelt.

Vorig jaar vierde Wielertoeristenclub De Doortrappers Kuringen haar 45 jarig bestaan. Tijdens het clubfeest in november werd de nieuwe uitrusting in het vooruitzicht gesteld en nu in gebruik genomen.De club dankt al haar sponsors die het mogelijk maakten om deze outfit aan te kopen.

Zondag vond de eerste editie van Heikes Wijkcafé plaats. Een initiatief van én voor de inwoners van Kuringen-Heide. In totaal kwamen er 300 buurtbewoners genieten in de zon, op het springkasteel of onder de parasol. De volgende afspraak: zondag 3 juni.

Het Parochiaal Centrum van Kuringen-Heide bruiste zondagmiddag van het volk. De werkgroep ‘Leefbare Hei’ toverde de parking om tot een wijkcafé. ‘Leer je buren (beter) kennen in het tofste wijkcafé’, zo luidt de slogan van het initiatief. Dat blijkt zijn vruchten af te werpen. Zo’n 300 inwoners van de Hei kwamen genieten van het zonnetje. Er werd gelachen, gespeeld, maar vooral gebabbeld onder buurtbewoners. Opzet geslaagd dus. Ook Chiro Sint-Jan kwam gedag zeggen. Zij vieren volgend weekend 11 en 12 mei hun 50-jarig bestaan en kwamen in stoetvorm met veel toeters en bellen reclame maken voor hun jubileum. Uiteraard zijn alle buurtbewoners ook daar welgekomen.

Op zondag 6 mei werd er in Hasselt weer een Open Gebedshuizendag georganiseerd, net zoals in acht andere gemeenten in Limburg. Dit is een jaarlijks terugkerend evenement waarop het grote publiek kan kennismaken met de verschillende levensbeschouwingen die onze leefwereld rijk is, en waarop de verschillende levensbeschouwingen elkaar ontmoeten. Het initiatief gaat uit van de Stedelijke Dienst Diversiteit, het Vlaams Agentschap Integratie-Inburgering, Orbit en de Universiteit voor het Maatschappelijk Belang.

Voor deze editie focusten we ons op de Crutzenstraat en Kuringen Centrum. Van 14 tot 18 uur waren de Turkse moskee Ayasofya, de moskee van de ahmadiyya en de Sint-Gertrudiskerk van Kuringen vrij toegankelijk. Maar iedereen kon zich ook aansluiten bij een geleide wandeling die deze drie locaties aandeed. Hiervoor waren er 23 mensen present.De Turkse moskee is met haar vijf jaar nog redelijk nieuw. In de gebedsruimte kregen de wandelaars een woordje uitleg over de architectuur, de decoraties en de religieuze praxis. Ook de parochiekerk werd langs die invalshoeken toegelicht, in dit geval door de koster. Bij de ahmadiyya werden de "pelgrims" erg hartelijk ontvangen met een woordje uitleg over deze strekking binnen de islam, waarvan de wortels in Brits Indië liggen.Dan werd de terugtocht ingezet, met een uitgebreid tweede bezoek aan de Turkse moskee. Hier werd een stiltemeditatie van een uur gehouden, met teksten over stilte vanuit zes verschillende levensbeschouwingen (christendom, hindoeïsme, boeddhisme, vrijzinnigheid, vrijmetselarij en baha'i). Na afloop konden de bezoekers nog deelnemen aan het avondgebed van de moslims. Daarna was iedereen welkom op de Turkse "kermes" met de meest diverse eet- en drankstanden, een markt en allerlei animatie voor de kinderen.

Op maandag 14 mei bracht Neos Kuringen een bezoek aan de basiliek van Scherpenheuvel.

De gids vertelde hoe een gehucht van Zichem door de toeloop van de bedevaarders uitgroeide tot een van de belangrijkste bedevaartsoorden van het land. Het kreeg in 1605 stadsrechten en ook een grondplan in de vorm van een zevenpuntige ster met de basiliek in het centrum. Met deze boeiende informatie in het achterhoofd bezochten de Neos-leden de basiliek en de omgeving. Terug op de bus vertelde de gids over Zichem en de Witte die met de streek verbonden zijn in de typische verhalen over het leven in het begin van de 20ste eeuw, opgetekend in de boeken van Ernest Claes. De rondrit in deze prachtige streek van de Demer en de Gete gaf een zicht op het kasteel van Horst, het marktplein van Zichem , de Maagdentoren en een stop aan de ingang van de Abdij van Averbode. Ook hier genoten de Neos-leden van al deze mooie gebouwen en hun geschiedenis.

Iets meer dan 400 kinderen van de stedelijke basisschool in Kuringen hebben donderdagochtend hun ‘Ronde van Kuringen’ gefietst. Ze deden dat om aandacht te vragen voor de verkeerssituatie in de deelgemeente van Hasselt.

“De stad doet haar best, maar nu moeten de automobilisten ook mee”, zegt Bram Conjaerts van de ouderraad. “Het sluipverkeer in de Diepstraat neemt toe in plaats van af. De stad heeft de situatie aan de schoolpoorten bij het begin en het einde van de lessen wel beveiligd door twee slagbomen te plaatsen, maar om er te geraken moeten de kinderen soms hals-brekende toeren uithalen”, aldus Conjaerts. “Op de twee zebrapaden die naar de autovrije ‘schoolstraat’ leiden, zijn dit schooljaar al drie kinderen aangereden. Met deze actie willen we ook de ouders zelf sensibiliseren om niet vlakbij de schoolpoorten te willen parkeren. Dat moet en kan anders, want er zijn alternatieven op wandelafstand, bijvoorbeeld aan het prinsenhof. Als we het sluipverkeer uit Kuringen-Centrum kunnen bannen, bevordert dat niet alleen de veiligheid van de kinderen, maar ook de leefbaarheid in Kuringen-Centrum. Daarvoor moeten duurzame beslissingen genomen worden en daar willen we de politiek op deze manier op wijzen.”

Op zondag 27 mei vond in de St-Gertrudiskerk van Kuringen de ziekenzalving van Samana Kuringen Centrum plaats.

Tijdens een eucharistieviering opgedragen door pastoor Jan Philippe en opgeluisterd door het zangkoor St-Cecilia, namen een 25-tal Samana leden deel aan deze plechtigheid. Daarna konden de aanwezigen in de Gildenzaal genieten van een heerlijke tas koffie met taart en natuurlijk een gezellige babbel. Het was een zondagnamiddag met een mooie herinnering.

Het was op initiatief van burgemeester van Kuringen Laurent Ghysen dat in het oorlogsjaar 1943 een plaatselijke afdeling van het Rode Kruis werd opgericht. Op zondag 27 mei mocht afdelingsvoorzitter Rita Marechal, geflankeerd door provincievoorzitter Willy Van de Wauw, talrijke vrijwilligers, oud-gedienden en sympathisanten in en om de Rode Kruislokalen in de Joris van Oostenrijkstraat verwelkomen. Tijdens de viering van het 75-jarig bestaan werden ook verdienstelijke vrijwilligers met een brevet of een erepenning gehuldigd.

Een kraanwagen is gisterochtend op een huis gevallen op de Grote Breebeemdlaan in Kuringen. De woning wordt momenteel gerenoveerd. Een arbeider kreeg een pallet dakpannen over zich heen en raakte gewond. Het huis liep schade op, maar blijft bewoonbaar.

Het ongeval gebeurde rond half tien gisterochtend. Het getroffen huis maakt deel uit van een tweewoonst, die eigendom is van sociale bouwmaatschappij Cordium. De maatschappij laat momenteel werken aan 24 woningen op de Grote Breebeemdlaan uitvoeren. De werken gebeuren door aannemer Gemoco uit Bilzen, die voor de dakwerken een beroep doet op de firma Patrick Meers, ook uit Bilzen. Koen Theunissen is projectleider voor Gemoco: “Het gaat om werken aan de gevel, de ramen en aan het dak. Om die reden stond er een stelling aan de voorgevel en aan de zijgevel van de woning.” 

Ravage

Een buurtbewoonster was thuis toen het ongeval gebeurde: “Plots hoorde ik een luid lawaai, alsof er een partij stenen werd gestort. Ik zag meteen ook de stelling bewegen, weg van de voorgevel. Ik was bang dat daar arbeiders aan het werk waren, maar dat was gelukkig niet zo.”

Buiten werd de ravage al snel duidelijk. De wagen met de kraan was gekanteld. Aan de kraan hing een pallet met dakpannen. Alonso Rodriguez woont aan de overkant. Hij had het lawaai niet gehoord, maar kwam een kijkje nemen op straat en zag toen wat er gebeurd was. “De arbeider had een pallet halfvol met dakpannen over zich heen gekregen. Hij bloedde aan het hoofd. Hij werd eerst op het plateau bovenaan de stelling verzorgd en daarna op de draagberrie door de brandweer naar beneden gebracht en in de ambulance naar het ziekenhuis gebracht.”

Alex Verheyen verzorgt transport voor de firma Patrick Meers: “De kraanwagen was vanochtend naar hier gebracht. Een van de steunarmen werd bovenop de septische put aan de tweewoonst geplaatst. Maar die put was niet zichtbaar, omdat erbovenop gras was gezaaid. Dit is een ongelukkige samenloop van omstandigheden. Onze collega liep lichte verwondingen op.”

Het huis liep schade op aan het dak, maar de bewoning komt niet in gevaar. “De vracht van de kraan viel net op de plaats boven de badkamer. Dat is van buiten goed te zien, maar binnen is er geen schade merkbaar.”

De weergoden waren op de afspraak en zo kon er genoten worden van een frisse pint of koffie met taart. Voor de kinderen waren volksspelen en een springkasteel voorzien.

Kuringen-Hei neemt momenteel deel aan een participatie traject inzake de mobiliteit in de wijk. Er werd een overzicht getoond van de actiepunten van de verschillende werkgroepen (fiets, auto en openbaar vervoer) en een vragenlijst voorgesteld die zal gebruikt worden voor de actie 'Meet je Wijk' op 21 juni. Zoveel mogelijk buren zullen dan bevraagd worden over hun ideeën inzake mobiliteit op Kuringen-Heide.

Nadat de opening van de reeks Hasselt Danst is succesvol ingezet in Stevoort streek het feestcomité neer in Kuringen. De nagenieuwe planken werden gelegd aan café Het Dorp en iedereen waande zich even in de Far West met de country muziek op de achtergrond.

Op de lijndansers moest er niet worden gewacht. Die waren actief op het Zilverfestival en hadden dus geen tijd voor Hasselt Danst. Op de tonen van regelrechte country tapten de hakken op de planken en draaiden de dansers in het gelid mee met de muziek. Sommigen hadden zich uitgedost met hoeden en laarzen. Dames droegen steevast jeans of lange rokken.

Op woensdag 20 juni vertrokken om 12 uur een 45-tal leden van Samana op uitstap naar Haspengouw.

Om 13 uur aangekomen in de brouwerij van Wilderen kregen ze uitleg over de stokerij en het brouwen van bier van vroeger en nu. De Samana-leden mochten aanschuiven aan een broodmaaltijd en proeven van het streekbier. Daarna reden ze met de bus en begeleid door een gids door het mooie Haspengouw, waar ze uitleg kregen over de vele kerken, kastelen en de vele fruitplantages.

Vrijdag 22 juni sloot Neos Kuringen het werkjaar af met een feestvergadering. Na het welkomstwoordje van de voorzitter, was het de secretaris die de nieuw wet op de privacy uit de doeken deed. Vervolgens konden de Neos-leden genieten van een culinair menu, een gezellige babbel en herinneringen aan het voorbije jaar. Het bestuur maakte van de gelegenheid gebruik om vooruit te blikken op het nieuwe, veelbelovende werkjaar.

De leerlingen van de Stedelijke Basisschool in Kuringen laten zien wat voor een trouwe fans ze zijn van de Rode Duivels.

De speelplaats kleurde ook donderdag weer rood, want de Rode Duivels speelden tegen Engeland. De kinderen zijn alvast trouwe supporters! Ze hadden nog meer geluk, want voor de eerste keer werd er een heus vrij podium georganiseerd. Zo waren er zangers, dansers, goochelaars, sporters en heel wat Rode Duivels in spe die trucjes deden met de bal.Wat een leuke afsluiter van het jaar!

Bij het ruimen van een gracht nabij de Abdij van Herkenrode in Kuringen, een deelgemeente van Hasselt, heeft een aannemer enkele grote modderkruipers opgebaggerd. De enigmatische vissen zijn al jaren, op enkele sporadische keren na, niet meer waargenomen, in die mate zelfs dat ze in de Europese Habitatrichtlijn zijn opgenomen als bedreigde soort. Dat meldt het het Instituut voor Natuur- en Bosonderzoek (INBO).

“Het is een soort die in de modder kruipt en die met klassieke visserijtechnieken moeilijk te vangen is”, zegt Claude Belpaire van het INBO, die de vangst als zéér groot nieuws omschrijft voor de natuurliefhebbers. “Omdat de soort zo zelden wordt gezien, is er ook weinig informatie over. We weten eigenlijk niet hoeveel exemplaren er waar nog zitten.”

De grote modderkruiper is ook bekend onder de naam “weeraal”: de vissen hebben iets weg van palingen, en vroeger werden hen ook “weervoorspellende” kwaliteiten toegeschreven omdat ze pas actief werden als er onweer in de lucht hing.

De dieren in Kuringen werden opgebaggerd met het slijk bij het ruimen van een gracht nabij de Abdij van Herkenrode, een voormalig Cisterciënzerinnenklooster dat gelegen is op de zuidelijke Demeroever. De alerte aannemer maakte gewag van “palingen met strepen”.

De tieners van Volkskunstgroep De Boezeroenen uit Kuringen waren van 9 tot 17 juli te gast op het International County-Wandering Folklore Festival in Makó, Hongarije. Hun optreden met dans en livemuziek werd fel gesmaakt.

De 30 dansers en musici reisden met de bus naar Makó, tegen de Roemeense grens. Tijdens de heenreis hebben de dansers Bratislava en Boedapest bezocht. Op het festival in Makó waren ook dans- en muziekgroepen uit Polen, Tsjechië en Slovakije. “Wij waren de ‘exoten’“, zegt voorzitster Monique Aerts. “Onze zwierige dansen vielen erg in de smaak. De Vlaamse volksmuziek is erg melodieus en ritmisch. Onze eigen muzikanten reisden mee, en dat geeft een fijne ambiance. De Oost-Europese dansmuziek is natuurlijk ook mooi, maar klinkt vaak melancholisch. Het publiek reageerde telkens bijzonder enthousiast. Onze tieners zetten de zaal gewoon in vuur en vlam!” Er waren optredens in het stadje Morahalom en nabij het befaamde thermaal kuuroord Gyógy. Deze concertreis, voorbereid door dansleiding Kitty, Joke en Lise, was dus een bijzondere ervaringen voor de Boezeroenen-tieners. “Ons volgende optreden is op vijf augustus, in Lichtaart. We zijn dus goed voorbereid om op zondag 12 augustus te schitteren op het Internationaal Folklorefestival Hasselt, samen met groepen uit Servië, Baskenland en Tsjechië.”

De signalisatie voor de omleiding bij de wegenwerken in Kuringen-Heide veroorzaakt veel verwarring. Zo staan er pijlen die nergens naartoe leiden of borden die op dezelfde plek naar links en naar rechts wijzen. Mobiliteitsschepen Habib El Ouakili (sp.a) geeft toe dat het verwarrend is en zegt dat deze week voor de derde keer de omleiding moet worden bijgestuurd.

Wie vanuit de Paalsteenstraat de Rechterstraat in wil, wordt geconfronteerd met een bord dat een omleiding aangeeft. Tenzij het om plaatselijk verkeer gaat. De brave automobilist rijdt dus via de Oude Heidestraat, naar de Nijverheidskaai en de Nieuwstraat. Onderweg geen enkel bord dat verder helpt. Dan maar gokken op de rechtse richting van de Overdemerstraat. Wie er niet meteen thuis is, krijgt dan aan de rotonde ter hoogte van de Langvennestraat de keuze tussen maar liefst vier verschillende wegen. En ook daar geen pijlen die de omleiding verduidelijken. Dan maar de Langevennestraat door en afslaan aan de Paalsteenstraat. Op het einde daarvan kan je opnieuw naar rechts... en kom je op de plek waar het allemaal begon. Al even verwarrend zijn de wegwijzers op het einde van de Vilstraat ter hoogte van de Paalsteenstraat. Daar wijst één pijl naar links en een andere naar rechts.

Opzij

Schepen van mobiliteit Habib El Ouakili is op de hoogte van het probleem. “We hebben hierover al verschillende mails gekregen. Ik woon zelf in Kuringen en moet zeggen dat het inderdaad verwarrend is. Ik heb zelf ook gezien dat een nadar gewoon opzij gezet is om door te kunnen rijden. De afgelopen weken heb ik de signalisatie al twee keer laten bijsturen. Ik heb nu de opdracht gegeven om dat voor een derde keer te doen”, benadrukt hij.

El Ouakili: “We hebben bewust gekozen om de werken te laten uitvoeren tijdens de vakantie zodat de leerlingen die vlakbij naar school moeten niet met de werken geconfronteerd worden. We gaan ook voor een minimum aan hinder en hebben de bewoners geïnformeerd over welke wegen worden afgesloten en hoe de omleidingen lopen. Maar helemaal zonder hinder is onmogelijk. Als het te droog is, zorgt stof voor overlast en als het regent, volgt de modder. We moeten even doorbijten. Deze week wordt de signalisatie alvast aangepast zoals hoort.”

Ook aan de andere kant van het kanaal in Kuringen leiden de omleidingen door wegenwerken tot veel verwarring bij automobilisten. Gisteren kon u in deze krant al lezen over de problemen in Kuringen-Heide, maar ook aan de overkant van de brug rijden bestuurders in rondjes of volgen ze wijzers die nergens naartoe leiden. Er is een vermoeden dat sommige borden met opzet zijn verplaatst. Schepen van Mobiliteit Habib El Ouakili (sp.a) belooft deze week nog beterschap.

Verwarring troef in Kuringen-Heide, waar de omleidingspijlen op een kruispunt zelfs zowel naar links als naar rechts wijzen. Dat kon u gisteren al lezen. Maar ook elders in Kuringen veroorzaakt de omleiding chaos en verwarring. Zo wordt het verkeer dat richting Stokrooie wil onder de brug gestuurd, om vervolgens in de woonwijk uit te komen en dan tenslotte in de Albertkanaalstraat, waar ook nog altijd gewerkt wordt. In een poging een uitweg te vinden, reden verschillende automobilisten zich al net niet vast in de Rode Rokstraat, normaal gezien voorbehouden voor fietsers die van de abdij van Herkenrode komen. Dat fietspad loopt door het erf van de enige lokale boer. Hij zag dagenlang automobilisten in plaats van fietsers voor zijn keukenraam passeren.

“Niet dat ik er echt veel last van heb gehad”, zegt de man. “Maar het viel wel op dat nogal veel mensen de verharding zagen als een gewone weg in plaats van een fietspad. Inmiddels zijn er wel betonblokken geplaatst, waardoor het weggetje door automobilisten niet meer gebruikt kan worden als verbinding of omleiding.”

Bestuurders die iets verderop in de Larestraat terechtkomen, worden dan weer met een oranje omleidingswijzer doorverwezen naar de Paardenweideweg. Maar op het einde daarvan is het aan de automobilist zelf om uit te maken of hij naar links of naar rechts moet. Kiest hij voor rechts, dan is er geen andere mogelijkheid dan omkeren op de parking van restaurant Het Aldenhof.

Omleidingsplan

Het stadsbestuur heeft voor dat deel van Kuringen een omleidingsplan op de stedelijke website gezet. Maar ook dat plan straalt meer verwarring uit dan duidelijkheid.

De omleiding is noodzakelijk om verschillende werken te kunnen uitvoeren. Zo wordt de riolering vernieuwd en meteen worden ook de weg en het fietspad aangepakt. Het gaat dan om de zone tussen de Albertkanaalstraat tot aan het kanaal, een deel van de Rode Rokstraat en het gebied van de Overdemerstraat tot aan de voet van de kanaalbrug.

Schepen El Ouakili erkent het probleem en wijst erop dat samen met de aannemer naar oplossingen wordt gezocht om het lokale verkeer beter te leiden. Volgens buurtbewoners zijn er mogelijk ook flauwe grappenmakers aan het werk die borden verplaatsen. Al zal dat niet voor heel het gebied het geval zijn.

Op zondag 29 juli mocht het K. Sint Ceciliakoor van Kuringen optreden tijdens de namiddagmisviering in de basiliek van Scherpenheuvel.

Het koor werd aan het orgel begeleid door Filip Blokken, terwijl Jonas Albert dirigeerde.Het is treffend en hartverwarmend dat zovele mensen in Scherpenheuvel samenkomen, o.m. om de mis bij te wonen, een kaarsje te branden, een gebedje te doen... maar vaak en vooral om troost te vinden. "Als wij als koor kunnen helpen aan de omkadering staan we daar graag voor open. We zijn heel dankbaar dat we hieraan mogen deelnemen", aldus een van de koorleden.Het K. Sint Ceciliakoor van Kuringen verzorgt de wekelijkse misvieringen en de uitvaarten in de Sint-Gertrudiskerk. Nieuwe leden zijn steeds van harte welkom in ons koor. Er wordt iedere vrijdag van 18.30 uur tot 20.30 uur gerepeteerd. Deze wekelijkse repetities starten opnieuw op vrijdag 31 augustus a.s.

Contactadres : magdawillems@telenet.be

Ook dit jaar stellen zo'n 30 gezinnen uit Kuringen, Hasselt, Alken en Diepenbeek hun huis weer open voor buitenlandse dansers en muzikanten. Want 65 Baskische en Servische jongeren zakken de komende dagen voor het Internationaal Folkoreweekend van Volkskunstgroep De Boezeroenen af naar Kuringen en vinden onderdak en vriendschap in het gastgezin waar ze verblijven.

Lotte, Free, Cindy en Thomas zijn dit jaar voor de zevende maal gastgezin. Cindy: “De voorbije jaren hebben we gasten gehad uit Spanje, Paraguay, Brazilië, Servië, Slovakije en Polen. Wij kijken er, samen met onze kinderen, ieder jaar opnieuw naar uit. Het is telkens een unieke, leerrijke en verrijkende ervaring. We maken kennis met een andere taal en cultuur. De gasten logeren slechts enkele dagen bij ons, maar op korte tijd onstaan er hechte vriendschappen. Het afscheid valt telkens zwaar. We hopen ze allemaal ooit weer te zien in België of in hun thuisland!”

De gasten verblijven dit jaar van vrijdag tot woensdag in de gezinnen. Die gezinnen zorgen voor bed en brood (en wifi) en heel veel vriendschap en genegenheid. De dansgroepen treden zaterdagmiddag op in de Hasseltse binnenstad, zondag in Kuringen en dinsdag in Eeklo. Maandag bezoeken ze Brussel. Ze worden daarbij vanuit de Boezeroenen begeleid door vrijwillige gidsen. Het folkloreweekend kan voor alle activiteiten in totaal rekenen op een 60-tal enthousiaste vrijwilligers.

Wil je genieten van een rijke danscultuur uit Baskenland, Servië, Tjechië en Vlaanderen? Van harte welkom tijdens het Internationaal Folkloreweekend op zondag 12 augustus om 14.30 uur! Waar?Jongensspeelplaats Basisschool Kuringen Inkom is gratis.

Meer info: www.folklorefestivalhasselt.be of volg ons via Facebook, Twitter (@ifhasselt) en Instagram (ifhasselt)

Van Hasselt tot Lummen, en zelfs in Diest, zijn honderden vissen gestorven op de Demer. Twee weken geleden was er ook al een vissterfte in de rivier. De oorzaak is nog onbekend. Voorzitter van de viswerkgroep van Likona Jos Eykens: “De eerste keer ging het vooral om kleine vissen, maar nu lag de Demer bezaaid met dode vissen van alle soorten en maten.” Anja De Wit van Aquafin vermoedt dat de oorzaak lag bij een foute privé-aansluiting van rioleringswater.

Afgelopen zaterdag ontdekte Jos Eykens voor de tweede keer in korte tijd een vissterfte op de Demer. “Ter hoogte van het Schulensmeer dreven verschillende kadavers, dus ging ik op onderzoek. Achter de stuw van de Velkermolen, op de grens van Spalbeek en Lummen, stond het schuim een meter hoog en de omgeving rook naar zeepsop. Stroomafwaarts zag ik verschillende dode, dikke vissen in de begroeiing. Opvallend, op de dijk lagen ook zes dode muizen. Net zoals eind juli trok ik dan naar de stuw van Herkenrode, die pas hersteld werd. Maar daar stelde ik niets abnormaals vast.”

Alle soorten

Zondagvoormiddag ging Eykens op pad tussen de Velkermolen en de brug van de E313 in de Holrakkerstraat. “Het hele traject tot aan de brug lag bezaaid met dode vissen. Zowat alle soorten en maten, van snoek, karper, brasem, kopvoorn en winde tot zeelt, blankvoorn, riviergrondel, dwergmeerval en Europese meerval. In de bypass vlak bij de Demer aan de molen van de Tuilterdemer vond ik alleen kleine dode vissen. Omdat hogerop in Herkenrode niets aan de hand was, ben ik er vrijwel zeker van dat de vissterfte begon vanaf de instroom van de Tuilterdemer in de Demer.”

Toxische lozing?

Ook op 27 juli stierven ook al heel wat kleine vissen op de Demer. Toen situeerde de vissterfte zich vooral stroomafwaarts van het zuiveringsstation van Aquafin in Kuringen. De Vlaamse Milieumaatschappij deed toen een onderzoek. “Ze stelden vast dat er vissterfte was op de Demer op het domein van Herkenrode ter hoogte van de stuw”, vervolgt Eykens. “Na overleg met het Agentschap Natuur en Bos (ANB) kan geconcludeerd worden dat er een toxische puntlozing plaatsvond of dat er dode vissen vanuit een vijversysteem geruimd en gedumpt werden in de Demer. Een aannemer heeft een dag later de dode vis in Herkenrode geruimd omwille van de toeristische locatie en om eventuele verspreiding tegen te gaan.”

Volgens Eykens heeft er een externe lozing van toxische stoffen plaatsgevonden “Ofwel lag de oorzaak in de Tuilterdemer en de bypass in Herkenrode”, zegt hij. “Die stond erg lang praktisch droog en in de achtergebleven plassen vormde zich een dikke modderlaag met giftige stoffen. Door de hoge waterstand van vorige week is die modderlaag misschien in de Demer terechtgekomen. Dit moet verder worden onderzocht om in de toekomst vissterfte te voorkomen. Een hele visgemeenschap is de voorbije dagen gestorven.”

Verkeerde aansluiting

Anja De Wit van Aquafin bevestigt de vissterfte op de Demer: “Maar met het zuiveringsstation in Kuringen is niets mis. Onderzoek wees uit dat de vissterfte vermoedelijk te maken had met een verkeerde aansluiting van afvalwater van een privépersoon. Een buis met vuil water werd allicht verwisseld met die van regenwater. Meestal komt dat sterk verdund in de rivier terecht, maar met de grote droogte dus niet.”

Het actiecomité Leefbaar Hei gaat de mening van 1.700 gezinnen in Kuringen-Heide vragen over de mogelijke komst van vijftig serviceflats en drie woonblokken in hun wijk. “We willen weten wat de mensen echt denken”, zegt Martin Cleuren van het comité. “Onwaarschijnlijk”, reageert projectleider Wim Gommers. “Op onze infovergaderingen reageren de buren nauwelijks, maar op sociale media durven ze de boel wel oppoken.”

De bewoners op de Hei zijn boos over de bouwprojecten in hun buurt, zoveel is duidelijk. Vooral het project Grasvennen, rond de gelijknamig vijver, zit hen hoog al zijn ook de achthonderd andere op til staande woningen een doorn in het oog. “Omdat alle flankerende maatregelen gewoon uitblijven”, klinkt het. Ze doelen dan op de verkeersdrukte in hun wijk, waar erg veel sluipverkeer is, maar ook op de sluiting van de school en het verdwijnen van hun buurtwinkel. Ook het uitblijven van de resterende fases van de rioleringswerken zit hen dwars.

Dit keer worden de pijlen gericht op het nieuwe bouwproject dat rondom de Grasvennenvijver op de hoek van Hommelheide en de Nieuwstraat gebouwd zou worden. “Daardoor verdwijnt het laatste stukje echt groen op de Hei”, zegt Martin Cleuren, voorzitter van het actiecomité. “Een van de mooiste gebieden van Hasselt wordt helemaal om zeep geholpen. Grasvennen bestaat uit een oude visvijver en een bosje dat sinds jaar en dag ingekleurd staat als parkgebied.”

Park of flats?

“Grasvennen is in handen van privé-eigenaars”, verduidelijkt Marc Swyngedouw, directeur van de Technische Diensten van stad Hasselt. “Die hebben het trouwens al jaren geleden gekocht. Technisch gezien zijn er drie scenario’s mogelijk. In een eerste scenario blijft alles gewoon zoals het is. Groen dus, maar met het risico dat de eigenaars er bijvoorbeeld ooit een draad rondom zetten. Een tweede scenario is dat de stad het gebied overneemt en er serviceflats aan de rand bouwt, langs de Nieuwstraat. Vijftig in drie bouwlagen. In een derde scenario kunnen er aan de achterzijde nog eens 24 flats gebouwd worden.”

“Daarover gaan we nu 1.700 gezinnen in Kuringen-Heide ondervragen, we willen weten wat zij van dit bouwproject vinden”, zegt de voorzitter van het actiecomité. “Willen ze serviceflats, of willen ze het park behouden?”

Sociale media

“Onwaarschijnlijk”, reageert Wim Gommers, de initiatiefnemer van het project. “Als je mensen vraagt of ze graag serviceflats zien in plaats van groen, gaat iedereen natuurlijk nee zeggen. Maar op onze infovergaderingen waar we alles genuanceerd uitleggen, horen we toch een ander geluid.”

“Maar wat we vooral onwaarschijnlijk vinden is dat de buren op vergaderingen nauwelijks reageren, maar dan wel via sociale media alles oppoken”, zegt Gommers nog. “Ik ben benieuwd wat de buren liefst willen: een privéterrein met een hek errond, of een open park met serviceflats en de bescheiden woonblokken aan de rand, maar waar iedereen wel rond de vijver kan wandelen.”

De belangstelling voor de enquête is alvast groot, want na enkele dagen zijn er al een honderdtal online reacties. “Eén iemand stemde voor de serviceflats”, zegt Cleuren. “De rest wil het park behouden.”

In samenwerking met de sportdienst Hasselt organiseerde de tafeltennisclub Herckenrode uit Tuilt-Kuringen een vijfdaags tafeltenniskamp voor kinderen van 6 tot 12 jaar.

Traditiegetrouw was het op het einde van de zomervakantie weer verzamelen geblazen voor jonge sporters aan de lokalen van de plaatselijke tafeltennisclub ttk Herckenrode. Vijf dagen lang werd er in- en rond de tafeltennishal diverse sporten beoefend, waarbij de nadruk vooral lag op de tafeltennissport. De leiding van het sportkamp was in handen van verschillende monitoren van de club.

Een volle week sporten werd afgesloten met een heus tafeltennistornooi, waarbij de deelnemertjes werden ingedeeld in leeftijdsgroepen.Na uitreiking van de trofeeën aan de kersverse laureaten zat een druk sportkamp er weeral op.

De tafeltennisclub Herckenrode breit een vervolg aan hun sportkamp.De club biedt de ganse maand september gratis proeflessen aan voor beginnende jongens en meisjes vanaf zaterdag 1 september.

Elke zaterdag van 10 uur tot 11u30 en elke woensdag van 18u30 tot 20u zijn jongens en meisjes vanaf 6- tot 12 jaar van harte welkom voor deze gratis proeflessen.De tafeltennisclub is gelegen te Tuilt-Kuringen, Roverstraat.Website: www.ttkherckenrode.be

Twaalf jaar geleden werden de opzoekingen gestart die leidden tot het projekt Hasselt-Kuringen 14/18. Leden van Documentatiecentrum De Graef zetten er hun schouders onder en bewogen (bijna) hemel en aarde om hun initiatief kenbaar te maken, medewerking te bekomen e.d.m. Ze werkten laagdrempelige initiatieven uit om de lokale bevolking op de hoogte te brengen van wat er zich tijdens WO I in Kuringen en omgeving afspeelde: lezingen (aan de permanente openluchttentoonstellingin het Prinsenhof) voor schoolgroepen en verenigingen, herdenkingsvieringen van militairen, wapenstilstandvieringen. Op 25 en 26 augustus werd het slotevenement gehouden.

De Graef is trouwens één van de weinige instanties in Limburg die 100 jaar Groote Oorlog uitvoerig plaatselijk heeft onderzocht. Er werd zeer veel tijd besteed aan opzoekwerk in archieven en aan contacten met nabestaanden van oorlogsslachtoffers. Vandaaruit is het herdenkingsproject geëvolueerd. Dit resulteerde in 2013 in een herdenkingsmonument langs de Sint-Gertrudiskerk. Verschillende jongeren trokken naar de Westhoek en brachten aarde mee van de plaatsen waar de 13 Kuringse soldaten sneuvelden. Deze werden hier symbolisch herbegraven. Dag op dag 100 jaar na zijn overlijden krijgt elk van hen zijn persoonlijk herdenkingsmoment. Ook werden langs het wandelpad van het Prinsenhof panelen geplaatst met meer uitleg over het leven in Kuringen tijdens de bezettingsjaren. De nadruk werd gelegd op de samenwerking met de jeugd om de boodschap “nooit meer oorlog” uit te dragen. Een eigen vlag werd wereldwijd geplant, op zelfs moeilijk toegangbare plaatsen, om het Project Kuringen 14/18 internationale uitstraling te geven.

Het slotevenement voor de herdenking WO I ging vond plaats op 25 en 26 augustus in het prachtige kader van het Prinsenhof, maar ook in en rond de Sint Gertrudiskerk. Beide sites ademen de geschiedenis van Kuringen! Met de tentoonstelling als “achtergrond” stonden tal van evenementen op het programma:

• vertelmomenten met de “kleine verhalen uit de grote oorlog”, met véél bezieling gebracht door Kris Leenaers en Luc Cuppens;
• optredens van pipe band “The Blended Tartans”;
• optreden door Volkskunstgroep de Boezeroenen;
• ruim 50 vaandeldragers van oudstrijdersverenigingen brachten een laatste groet;
• de K. Harmonie Sint Cecilia Kuringen zorgde voor een hommageconcert;

Zondagmorgen werd de openluchtmis opgedragen in het Prinsenhof. Voor de muzikale begeleiding in deze eucharistieviering zorgde Luc Cuppens met aangepaste muziek. Pastoor Jan Philippe zegende het door Jos Peters gecreëerde kunstwerk van “de teruggekeerde militair”: het beeld van deze verminkte soldaat staat op een madelief met 44 blaadjes, die de 44 Limburgse gemeentes symboliseren. De madelief is een creatie van Kris Leenaers. Het werd een aaneenschakeling van top- en/of kippenvelmomenten; teveel om allemaal op te noemen. Voor het verzorgen van de inwendige mens sloegen drie verenigingen de handen in elkaar, nl. Boezeroenen, Documentatiecentrum De Graef en Sint Vincentius. Het was een prachtig geheel en bewijst eens te meer dat je samen zoveel meer kan verwezenlijken. Het werd een apotheose om “U” tegen te zeggen. Reeds eerder in dit artikel viel de naam van Kris Leenaers (zelf beroepsmilitair). Een speciaal woordje over en voor hem is hier toch wel op zijn plaats. Hij mag toch wel de grote bezieler achter heel het project genoemd worden. Hij brengt zijn teksten met bezieling en vuur, recht uit het hart, zonder spiekbriefje. Automatisch denk je dan aan de franse vertaling “par coeur”: de woorden van Kris komen inderdaad recht uit het hart.

Documentatiecentrum De Graef Hasselt-Kuringen organiseerde een grootse herdenking van de Groote Oorlog...

Vandaag was het Prinsenhof in Kuringen het decor van een grootse herdenking van de eerste Wereldoorlog; tientallen Belgische vaandeldragers waren present om gezamenlijk een groet uit te brengen.

Een karateka met een missie. Eric Bortels uit Kuringen, drijvende kracht van G-Karate vzw, wil werkelijk iedereen aan het bewegen krijgen met karate, en vooral dan mensen met een beperking, hoe zwaar ook. Hij krijgt daarbij steun van het Nike Community Impact Fund, beheerd door de Koning Boudewijnstichting, en het Streekfonds Een Hart voor Limburg. Wat het inhoudt om met een beperking aan karate te doen, dat demonstreerde een groep karateka’s ons op een mooie zomerdag. Met héél véél goesting.

“Derde kata! Klaar? Ichi!” “Het!” “Ni!” “Het!” “San!” “Het!” “Shi!” “Het!” Als de G-karategroep aan het oefenen is, gaat dat gepaard met indrukwekkende kreten en concentratie. Coach Eric Bortels telt in het Japans, en de groep roept bij elke beweging hard ‘het!’. Een hulpmiddel om de ademhaling te controleren, verduidelijkt Eric: “Je moet uitademen en je adem kort blokkeren om de spierspanning en de kracht van de beweging te versterken. Als je gelijktijdig met de beweging ‘het’ roept, gaat dat haast vanzelf. Dat is voor deze gasten veel handiger dan een instructie om zonder klank op het juiste moment uit te ademen en de adem te blokkeren.”

Erics pupillen in deze groep zijn allemaal mensen met een beperking, en een paar buddy’s. Er zijn ‘lopers’ en ‘rollers’, dus zonder of met rolstoel. Eric traint met jongeren met autismespectrumstoornis en anderen met Down, mensen die weinig of niet zien en anderen van wie één kant van hun lichaam niet mee wil. Mensen die enkel een fysieke beperking hebben, en anderen met een lichte tot zeer zware verstandelijke beperking. “Iédereen is welkom”, benadrukt Eric, “niet alleen de ‘beteren’ die nog vrij gemakkelijk iets leren en bewegen. Ie-de-reen. Karate is hier een middel voor therapie en sociale inclusie.”

Sociale banden

De groep die op de dag van ons bezoek komt trainen en tonen wat G-karate inhoudt, zijn allemaal mensen – voornamelijk jongeren – die een reeks karatebewegingen kunnen uitvoeren. ‘Lopers’ met de bekende schopbewegingen incluis, ‘rollers’ werken uiteraard vooral met armen en romp en moeten op het juiste moment hun rolstoel van richting veranderen. De buddy’s nemen met plezier ook eens tijdelijk plaats in een rolstoel – de buddywerking is een belangrijk aspect, om sociale banden te kweken en te leren samenwerken.

De meesten van deze groep nemen ook deel aan (internationale) wedstrijden. “We hebben een competitiesysteem ontwikkeld met liefst 43 categorieën, naargelang de aard en zwaarte van iemands beperkingen”, verduidelijkt Eric. “Dit wordt al in heel wat landen toegepast. Op de recente WK-wedstrijd in Hongarije waren er 188 atleten uit 14 landen.” In een wedstrijd moeten de karateka’s hun kata’s, kumite’s en pairs zo correct en synchroon mogelijk uitvoeren: dat zijn voorgeschreven reeksen bewegingen, alleen of samen met een buddy. En dat ze ernaar uitkijken! “Ik kan mee naar Ierland in september, nu ben je blij, hè Eric!”, jubelde Brenda bij het binnenkomen, haar eigen blijdschap vrolijk rondstrooiend.

Ademen, bewegen en denken

Een meerderheid van wie de trainingen volgt, komt echter niet aan competitie toe. “Competitie is voor ons echt geen doel”, zegt Eric. “Je hoeft niet aan wedstrijden deel te nemen om baat te hebben van de combinatie van ademhaling, beweging en nadenken. Ze krijgen meer controle over en kracht in bewegingen, de longcapaciteit verbetert.”

Tegelijk is het een cognitieve training om de kata’s te onthouden. Joven demonstreert met een paar hints van Eric een lange kata, met krachtige, afgemeten bewegingen en dito grimassen. Jaime verbaast zijn coach telkens weer wanneer hij ondanks zijn verstandelijke beperking al zijn kata’s feilloos onthoudt. Een team van de universiteit van Rome gaat overigens de effecten van deze methode van G-karate voor mensen met Down nader wetenschappelijk analyseren.

Maar wat de wetenschap ook zegt, voor de jongeren is wat anders het belangrijkst: “Ik kan me hier eens goed uitleven, je kan je energie kwijt”, vindt Evelien, wiens linkerkant van haar lichaam minder ontwikkeld en beweeglijk is, een uitspraak die bijval krijgt.

Pictogrammen

Om ook mensen met zware verstandelijke beperkingen of die slechts weinig (meer) kunnen bewegen, toch te laten deelnemen, bedacht Eric een methodiek met matten met gekleurde voetafdrukken, pictogrammen, gekleurde polsbandjes, pittenzakjes enzovoort. “Blauw op oranje” of “Rood naar de vis” is veel verstaanbaarder voor mensen met een zeer laag IQ dan “zet je linkervoet vooruit” of “draai je romp en strek je rechterarm naar de linkermuur”.

Behalve in de dojo achter in zijn tuin, in de eigen club, geeft Eric Bortels training in dagopvangcentra, revalidatiecentra en BuSo-scholen in de regio rond Hasselt, waardoor hij in totaal ongeveer 300 kinderen, jongeren en volwassenen bereikt. De vraag overstijgt echter wat hij zelf kan bolwerken, en de methodiek om in beweging te komen wordt nu ook stilaan doorgetrokken naar ouderen.

Opleidingen

Daarom is G-Karate vzw gestart met opleidingen voor opvoeders en leerkrachten, kine- en ergotherapeuten enzomeer die aan de slag willen gaan met zijn methode. Het is daarbij dat de steun welkom was van het Nike Community Impact Fund en van ‘Een hart voor Limburg’, waardoor al een paar opleidingen konden worden gefinancierd, evenals complete materialenpakketten met matten, pictogrammen, polsbandjes, stootkussens... Het Nike Community Impact Fund, beheerd door de Koning Boudewijnstichting, steunt organisaties die kwetsbare kinderen en jongeren stimuleren om te bewegen. ‘Een hart voor Limburg’ is de leuze waaronder het Streekfonds, gelieerd aan de Stichting, lokaal middelen mobiliseert voor lokale projecten. Samen met andere partners en sponsors helpen zij ervoor te zorgen dat het aanbod van G-karate op een betaalbare manier toegankelijk wordt voor steeds meer mensen.

Organisaties, verenigingen, scholen.... hebben nog tot 19 september de tijd om projectsteun aan te vragen bij Een Hart voor Limburg voor projecten die kansenbevorderend werken voor maatschappelijk kwetsbare kinderen.Meer info http://www.eenhartvoorlimburg.be/projectsteun

(bron: Koning Boudewijnstichting)

Op maandag 3 september vertrok Neos Kuringen op een vijfdaagse vakantie aan zee. Het gezelschap verbleef in het hotel Royal Astrid in Oostende.

Ze maakten van de gelegenheid gebruik om een ommetje richting Ieper-Zillebeke te maken om daar bewonderend toe te kijken op het landschapskunstwerk 'Coming World Remember Me' van Koen Vanmechelen. "Aan zee hebben we genoten van wandelingen en terrasjes op de dijk, waar we ook het nodige bekijks kregen wanneer we passeerden met een maxi gocart voor 12 personen. Vrijblijvend konden we ook nog deelnemen aan een bezoek van een fototentoonstelling van Michiel Hendrickx in het casino van Blankenbergen, zandsculpturen en de markt. Wat ons zeker zal bijblijven is de boeiende quiz die ons testte op onze kennis van de dierenwereld. Op vrijdag 7 september zijn we voldaan huiswaarts gekeerd."

De loopwedstrijd Dwars door Hasselt kent dit jaar een hobbelige aanloop. Eerst moest de datum al verlaat worden van 14 naar 28 oktober omwille van de gemeenteraadsverkiezingen, maar nu is ook het parcours grondig hertekend omdat wegenwerken een passage in Kuringen onmogelijk maken.

“We hebben een heel mooi alternatief gevonden waarbij de lopers via een passage aan de kanaalkom de oversteek van de kanaalbrug maken om zo, via de Kempische Steenweg onder de brug door, langs de kanaaloever tot aan de sluis van Godsheide te rennen”, vertelt Hasselts sportschepen Habib El Ouakili (sp.a). “Daar slaan de 15-kilometerlopers af richting golfterreinen waar ze een mooie passage door het groen maken om vervolgens weer op hetzelfde parcours als de 10-kilometerlopers terecht te komen en zo langs het kanaal tot aan de Zeilstraat te lopen. Van daaruit gaat het richting de Kempische Steenweg en de binnenstad om uiteindelijk traditioneel te finishen op het Kolonel Dusartplein. Het is een fantastisch alternatief voor het traditionele parcours, met enkele flinke kuitenbijters erin. Of we volgend jaar eventueel weer richting Kuringen trekken, zullen we dan bekijken.”

Op dinsdag 18 september trok Neos Kuringen onder een stralende zon naar Bokrijk. In de voormiddag bezochten ze het Openluchtmuseum.

Onder begeleiding van een gids ontdekte het gezelschap de historische technieken van het dagelijkse leven in de Kempen. "We mochten zelf enkele technieken uitproberen die gesteund waren op 'samenwerken om te kunnen overleven'. Na het middagmaal leidde een gepassioneerde gids ons door een attractieve tuin waar verschillende boomsoorten, struiken en kruidachtige planten gecombineerd worden. Als afsluiting genoten we in het koetshuis nog van koffie en een stuk Limburgse taart."

Elke eerste zondag van de maand houden vrienden van Kuringen Hei een Heikes Café in het parochiecentrum. Vorige zondag werd het initiatief uitgebreid met een hobby- en kunstenmarkt en een 600-tal buren treffen elkaar bij pot en pint.

Het initiatief van Heikes Café werd eerder dit jaar op gang getrokken door een zestal buren. “Er komen hier in de wijk 800 wooneenheden bij maar er was een duidelijk gebrek aan samenhang. Heikes Café wil daar verandering in brengen door de buren samen te brengen”, aldus Martin Cleuren, een van de organisatoren. Voor de eerste keer koppelden zij een creatief luik aan Heikes Café: Heikes Crea Café. Het bood een druk bezocht forum aan 24 hobbyisten en kunstenaars van de wijk. Wie tussen de stands wandelde kon echte pareltjes van kunst en kunde ontdekken. Uhasselt maakte samen met de dienst Mobiliteit van de stad van de gelegenheid gebruik om een buurtonderzoek te doen naar de mobiliteitsvragen en -behoeften van de wijkbewoners.

Op woensdag 19 september vond het jaarlijks feest van Samana Kuringen Centrum plaats.

De massaal opgedaagde leden werden omstreeks 11.30 uur verwelkomd met een heerlijk drankje en een gesmaakt welkomstwoord van de voorzitter. Daarna volgde een korte bezinning en een woordje van de proost. Dit alles bleek de voorbode van een heerlijk diner. De ontspanning tijdens het feest werd verzorgd door Jan Geenen. Hij deed dit met een vleugje humor en muziek. Deze fijne en gezellige namiddag werd rond 17 uur afgesloten met de trekking van de tombola.

“Wat ben ik in godsnaam aan het doen”, dacht Hasselaar Michiel Janssens op de Eurostar, toen hij als 18-jarige naar Engeland trok voor een prestigieuze opleiding tot musicalacteur. Maar vier jaar later heeft hij wel een rol te pakken in Tanz der Vampire, de grootste Duitse productie. “Mijn ultieme droom? Marius spelen in Les Misérables.”

Toch was musicalacteur worden niet meteen de kinderdroom van Michiel. Dansen, dat wel, maar zingen en acteren kwam er eerder per toeval bij. “Ik heb altijd platvoeten gehad, en ben daar als kind aan geopereerd”, zegt Michiel. “Die operatie is niet echt goed gelukt, waardoor ik lange tijd niet kon dansen. In die periode heb ik mezelf piano geleerd, en daarna lessen gevolgd aan het Conservatorium in Hasselt. Ook op het zingen, wat ik thuis al wel deed, heb ik me toen meer toegelegd.”

Wanneer had je dan je eerste musicalrol te pakken?

“Als vijftienjarige kreeg ik een rol in Oliver, een productie van Music Hall. Ik volgde toen al Woordkunst-Drama aan het kunsthumaniora in Hasselt. Na die opleiding droomde ik al van een opleiding in Engeland, maar op mijn zeventiende achtte ik me daar nog niet klaar voor. Maar na een jaartje aan het Rotterdams Conservatorium heb ik toch mijn kans gewaagd aan de prestigieuze Guildford School of Acting in Engeland. Van de duizenden kandidaten worden er maar 30 geselecteerd, maar ik was erbij.”

Daar gaan studeren lijkt me een grote stap voor een achttienjarige.

“Zeker. Op de Eurostar dacht ik heel de tijd: wat ben ik in godsnaam aan het doen? (lacht). Mijn ouders waren erbij, maar ik heb onderweg bijna niets gezegd. Het inschrijvingsgeld bedraagt 9.000 pond (10.000 euro, nvdr.) per jaar, en dus was ik ook bang om te ontgoochelen. Zonder de steun van mijn ouders had ik dit nooit kunnen bereiken.”

“Die opleiding was trouwens echt fantastisch. Er is aandacht voor alle facetten van musical: zingen, dansen en acteren. De mensen die er afstuderen, komen vaak heel ver. In het laatste jaar doe je enkel voorstellingen. Ze verwachten dan dus ook al dat je een agent hebt, die dat allemaal regelt.”

Hoe gaat dat auditeren in z’n werk?

“Dat regelt die agent allemaal voor mij. Hij kijkt regelmatig een databank na waarin alle rollen aangekondigd worden. Daarna stuurt hij mijn cv, een foto en eventueel wat geluidsclips op, en daarna nodigen ze je mogelijk uit voor een auditie.”

Jij schittert ondertussen in ‘Tanz der Vampire’.

“Het is de grootste musical van Duitsland, en dat merk je aan de belangstelling van het publiek. Ik ben een understudy voor de rol van Alfred. Dat betekent dat ik één van de hoofdrollen cover, en inval als de hoofdrolspeler vrij heeft of ziek is. Tot eind september spelen we nog in Keulen, daarna wordt de tour verder gezet in Berlijn. Tot nu heb ik de rol acht keer gespeeld, maar ik moet dus wel altijd stand-by zijn. Zelfs tijdens de voorstelling, want ook dan gaat er wel eens iets mis. Er zijn zo veel draaiende decorstukken, en het is erg donker op het podium, waardoor een ongeluk snel gebeurd is. Op elk ogenblik zijn er voor alle hoofdrollen twee invallers en is er nog één iemand stand-by.”

Is er tijdens zo’n toer ook nog tijd voor ontspanning?

“De eerste vier weken is het bijna voortdurend repeteren. Daarna is het iets rustiger. Ik heb mij vooral moeten aanpassen aan het ritme. Nu moet ik ’s avonds de juiste energie hebben, terwijl ik vroeger na schooltijd compleet kon relaxen.”

Samengevat: als die operatie niet mislukt was…

“Dan had ik wellicht nooit musicalacteur geworden. Danser misschien nog wel, maar musical? Ik denk het niet.”

• 22 jaar
• Komt uit Kuringen
• Musicalartiest in ‘Tanz der Vampire’, een musical gebaseerd op een film van Roman Polanski.
• Schoolcarrière: - Stedelijke basisschool Kuringen - Virga Jessecollege Hasselt (2 jaar) - Woordkunst-Drama aan Kunsthumaniora Hasselt - Conservatorium in Rotterdam (1 jaar) - Guildford School of Acting
• Heeft een relatie met Ben
• Zoon van Annick Willems en Ludo Janssens
• Volg Michiel via Facebook of Instagram: @michieljjanssens

Het laatste woord: Jan Thijs 1951-2018

Na zijn verhuizing naar de kust zocht en vond Jan Thijs een bezigheid die zijn interesses samenbracht: die voor techniek en die voor alles wat vliegt, rijdt en vaart. De gepensioneerde werknemer van de luchtmacht kwam terecht bij TTO Noordzee, die oude trams in al hun glorie herstelt. “Hij was degene die zijn handen letterlijk en figuurlijk vuilmaakte.”

“Waarom maak je er geen kersttram van, zoals de Coca Cola-vrachtwagens rond de kerstperiode?” Een terloopse opmerking van zijn vrouw Ilse Dehnert bracht Jan Thijs enkele jaren geleden op een lumineus idee: een oude tram die hij in een opslagplaats in De Panne mee hielp restaureren, bouwde hij om tot een jaarlijks terugkerende toeristische attractie aan de kust.

“Zijn technische bekwaamheid en zijn doorzettingsvermogen zorgden ervoor dat er een prachtig verlichte kersttram op de sporen kwam”, klinkt het bij TTO (Toerisme Transport Ontspanning) Noordzee, waar Jan jarenlang vrijwillig meewerkte als begeleider, rangeerder en vooral als technicus.

“Techniek was zijn ding. Met zijn kennis van mechanica, elektriciteit en elektronica ging Jan geen enkele uitdaging uit de weg. Hij was degene die zijn handen letterlijk en figuurlijk vuilmaakte om de tramrijtuigen rijvaardig te maken en te houden. Als iemand iets niet durfde los te maken of te demonteren, nam Jan het initiatief en rondde hij de herstelling met succes af.”

Computers herstellen

Geboren in Hasselt, overleden in Oostende: het is de geografische spreidstand die op het eerste gezicht de aandacht trekt op het overlijdensbericht van Jan Thijs. En daarna: zijn asneerlating op zee. Een Limburger die het bronsgroen eikenhout ruilde voor het blauwgrijs van de Noordzee?

“Klopt”, zegt weduwe Ilse. “Jan heeft altijd van de zee gehouden, jarenlang gingen we er elke zomer op vakantie. In 2006, na het pensioen van Jan, zijn we van Kuringen verhuisd naar Raversijde, bij Oostende. Met de huuropbrengst van Jans huis in Kuringen konden we een appartement huren op de dijk, op enkele honderden meters van de Oostendse luchthaven.”

Jan en Ilse leerden elkaar kennen begin jaren negentig, toen ze allebei al een relatie achter de rug hadden. De eerste ontmoeting kwam er na een advertentie in de krant en was meteen raak. “Vanaf de eerste dag zat het goed”, zegt Ilse. “We zijn een lat-relatie begonnen en drie jaar later ben ik van Genk naar Kuringen verhuisd.”

Jan werkte toen nog als informaticus bij de luchtmacht in Evere. Ook in zijn vrije tijd was hij met computers bezig: hij zette pc’s in elkaar, herstelde ze en hielp mensen met programmeren. “Al sinds de jaren zeventig was hij daarmee bezig”, weet Ilse. “Jan was mee met de recentste technologische ontwikkelingen en in de mate van het mogelijke kocht hij regelmatig nieuwe pc’s en elektronische gadgets.”

Jan was ook een knutselaar - zijn bureau lag bezaaid met elektronicaspullen en met miniatuurversies van trams, boten en monumentale bouwsels, die hij met een pincet in elkaar zette. “Het fijnere werk”, zegt Ilse. “Jan kon daar uren mee bezig zijn.”

Verrekijker

Maar veruit de meeste tijd spendeerde Jan bij TTO Noordzee aan de restauratie van oude trams, waarvoor hij online op zoek ging naar onderdelen die hij persoonlijk ging afhalen, of dat nu in Nederland was of in Frankrijk. Elke zaterdag trok hij naar de opslagplaats in De Panne, waar hij met veel enthousiasme zijn persoonlijk project afwerkte: de restauratie van de ‘Standaard-Kust 9942’, een tram uit de jaren dertig. “Als hij thuiskwam, zagen zijn handen zwart van de smeerolie”, vertelt Ilse.

Thuis knutselde Jan verder, of keek hij met zijn verrekijker naar de zee. “Ons appartement ligt pal voor de zeestraat waar de boten moeten wachten om de Noordzee op te varen richting Engeland”, zegt Ilse. “’s Avonds zorgt die wachtrij voor een mooi lichtspel – Jan zei dan dat het Kerstmis op zee was.” Hij noteerde het registratienummer van de boten en zocht online op waar ze vandaan kwamen en naartoe gingen, wat hij ook deed met de vliegtuigen die de luchthaven van Oostende aandeden.

Het kusttoerisme hebben Jan en Ilse als vaste kustbewoners nooit gemeden. “Elk seizoen heeft zijn charme - ook de zomer, wanneer het hier volloopt.” Op vakantie gaan, deden Ilse en Jan in mei. Sinds ze aan de kust woonden, was Griekenland hun vaste bestemming geworden. Na een donatie aan een speelgoedmuseum had Jan enkele Grieken leren kennen, die hij regelmatig opzocht.

“Dit jaar zijn we er een laatste keer naartoe gereisd”, zegt Ilse. “Samen met een verpleegster die op onze kosten is meegegaan - Jan was ondertussen te ziek geworden.”

Laatste rit

Drie jaar geleden stelden dokters maagkanker vast bij Jan. Zijn maag werd verwijderd en hij kreeg chemotherapie, die aanvankelijk goed leek te werken. Maar afgelopen winter ging hij fel achteruit. Toch bleef Jan trouw aan zijn kersttram: hoe ziek hij ook was, hij zette thuis de lampjes om naar led-verlichting.

“Zijn vrienden hebben hem daarna verrast met een speciale rit met de kersttram”, zegt Ilse. “Een hele operatie die we moesten regelen met De Lijn. Die dag was Jan echter zo ziek dat ik vreesde dat het niet zou lukken - maar de rit kon niet zomaar verplaatst worden. Gelukkig is Jan kunnen opstappen en hebben we er een fijn feest van kunnen maken.”

Nadien heeft Jan zich nog herpakt: hij sterkte aan en won wat gewicht. Zelfs toen de ambulance hem kort voor zijn overlijden naar het ziekenhuis bracht, stond hij erop dat hij zelf instapte.

Over zijn nakende dood had Jan het nooit. Het enige wat hij daarover losliet, was dat zijn as na zijn crematie uitgestrooid moest worden op zee. Ilse: “We hebben besloten dat te doen op de Nele, een boot die Jan vanuit zijn zetel elke dag zag voorbijvaren.”

Op vrijdag 5 oktober kwamen 67 leden van Okra Kuringen Centrum samen in de prachtig versierde Gildezaal voor hun jaarfeest.

Voorzitter Sylvain Surinx gaf de aanwezigen eerst een overzicht van de activiteiten van het voorbije jaar. Na de viering van de 80- en 90-jarigen en een gouden en een diamanten paar, werd in naam van Okra Hasselt een diploma overhandigd aan volgende personen die 25 jaar lid zijn: Victorine Camps, Cyriel Celen en Annie Vos. Een speciale attentie was er voor de honderdjarige Jeanne Schepers. De namiddag werd afgesloten met een gezellig samenzijn.

Zopas vertrok een volle bus van Saman Kuringen centrum op bedevaart naar Scherpenheuvel.

De Samana-leden vertrokken om 13.30 uur. De weergoden waren hen goedgezind. Bij aankomst in Scherpenheuvel werd de kruisweg gelezen gevolgd door de heilige mis, opgedragen door hun proost, pastoor Jan Philippe, en opgeluisterd door het prachtige zangkoor. Rond 16 uur werden de leden verwacht voor een heerlijke tas koffie. Na een zonnige en gezellige dag kwamen de Samana-leden rond 18 uur weer in Kuringen aan.

In de rand van haar 75-jarig bestaan dat eerder dit jaar werd herdacht deed Rode Kruis-Kuringen een oproep om op 18 oktober een reanimatiecursus in ontmoetingscentrum Gildezaal te komen volgen. De jubilerende afdeling stelde zich ten doel om 75 personen te leren reanimeren binnen een tijdspanne van 75 minuten.

Reeds in de jaren zeventig van vorige eeuw begon de afdeling Kuringen met het geven van reanimatielessen en sindsdien worden er jaarlijks kosteloze opleidingen voor de bevolking door de dienst Vorming ingericht. Het vooropstelde aantal cursisten werd wel degelijk bereikt want er daagden die avond maar liefst 82 belangstellenden op waarvan 44 jonger dan vijftig jaar waren, 32 tussen 50 en 70 jaar, en 6 ouder dan 70 waaronder zelfs een 75-jarige. Na een demonstratie en de nodige uitleg werden de cursisten in groepjes opgedeeld om onder leiding van 14 lesgevers en met behulp van evenveel reanimatiepoppen de theorie in de praktijk om te zetten. Er heerste een prettige sfeer en iedereen deed zijn best om de reanimatietechnieken onder de knie te krijgen. En met succes want net binnen de tijd klokte het laatste groepje af zodat het vooropgestelde doel behaald werd.

Wie ooit kanker heeft gehad, hoeft straks niet meer extra te betalen voor een schuldsaldo­verzekering. Minister van Consumentenzaken Kris Peeters (CD&V) gaat het ‘recht om vergeten te worden’ inschrijven in het verzekeringsrecht. Voor Sofie Vannut (28) uit Kuringen komt de maatregel te laat. “Ik heb het contract net getekend, maar het is goed voor mijn lotgenoten.”

Vorige week ondertekende Sofie Vannut het contract voor de schuldsaldoverzekering omdat ze een huis kocht. “Ik moet een extra premie van 48,53 procent, of 1.420 euro, bovenop het basisbedrag betalen. Omdat ik als driejarige leukemie heb gehad, iets waar ik niets aan kan doen. Bovendien zeggen de professoren die me behandeld hebben dat ik helemaal genezen ben en nul kans heb op herval. Maar het is natuurlijk een goede maatregel voor de lotgenoten na mij.”

Minister Peeters maakte bekend dat hij het ‘recht om vergeten te worden’ gaat inschrijven in het verzekeringsrecht. Dat is al lang een vraag van gewezen kankerpatiënten. De maatregel komt ook tegemoet aan de situatie van mensen met een chronische ziekte die onder controle is, zoals diabetes. Bij de aankoop van een huis botsten deze mensen tot nog toe op problemen als ze een schuldsaldoverzekering afsluiten.

Machteloos

Ook Greet (42), moeder van twee kinderen, was in dat geval. Zestien jaar geleden had ze de ziekte van Hodgkin. “Een ziekte met een heel goede prognose. Toen alles achter de rug was, waren we klaar voor de volgende stap: een eigen huis bouwen. Voor de schuldsaldoverzekering moest ik een hele vragenlijst invullen. Ik ben daar eerlijk in geweest. Het duurde lang voor ik antwoord kreeg. Toen liet de verzekering me weten dat ik vier jaar lang 2.500 euro extra premies zou moeten betalen vanwege die vroegere ziekte, waarvan ik genezen was.”

Greet legde zich daar niet bij neer. “Ik heb veel andere verzekeringen aangeschreven, heb aangeklopt bij de ombudsdienst van de verzekeringen, een klacht ingediend bij het Centrum voor Gelijkheid van Kansen. Iedereen vond het verschrikkelijk, maar ik had pech, punt. Wat me zo kwaad maakte, was de machteloosheid die ik voelde. Gelukkig heb ik bij Ethias een faire deal kunnen sluiten. De nieuwe maatregel is dus prachtig nieuws. Ik hoop dat hij snel werkelijkheid wordt, voor al wie nog in dit geval is.”

Hard

Bij Sofie was het liefst 25 jaar geleden dat ze ziek was. “Vandaar dat de reactie van de verzekeringsmaatschappij zo hard aankwam. Ze katapulteerde me terug naar mijn verleden. Ze verwijzen in hun brief bovendien naar een onderzoek dat zegt dat ik door de chemo die ik als kind gekregen heb, meer risico dan gemiddeld heb om toch ooit weer kanker te krijgen. Ik leef gezond, ik rook niet en ik drink niet. Ik sport veel. Ik denk dus niet dat dit verleden mij, of anderen zoals mij, nog moet worden aangerekend. Goed dat het in de toekomst niet meer aan de orde zal zijn.”

Het feit dat het graafschap Loon 1000 jaar geleden ontstond, was aanleiding voor de Hasseltse toeristische gidsen om hier dieper op in te gaan. Het gaat tenslotte toch om ‘onze’ geschiedenis. Een werkgroep werkte een Loonse dagtocht uit met als titel ‘Onderweg met de graven van Loon’.

Op zaterdag 27 oktober werd het programma voorgesteld. Zoals vorige jaar met de Hazelaarroute was ook ditmaal de autocar spoedig volgeboekt. De dag startte op de abdijsite van Herkenrode, dé Loonse abdij bij uitstek. Hier vertelde de collega-gids het verhaal van de abdij. Vandaar ging het richting het Prinsenhof van Kuringen en verder naar Hasselt, na Borgloon de belangrijkste stad van het graafschap. In de voormiddag bracht de tocht ons nog naar de commanderij van Ordingen, de burchtruïne van Brustem en nog enkele mooie kastelen.

Na de middagpauze stond er een stadswandeling in Borgloon op het programma met een bezoek aan het stadhuis – de verblijfplaats van de eerste graven van Loon - en de kapel van Graethem. Dan volgde een tocht door het heerlijke landschap van Loon. Tot slot bezochten we de grote en prestigieuze tentoonstelling in Alden Biesen onder leiding van drie gidsen.


Foto: Zygmund Krzywania.

Het Heikes Comité in Kuringen hield aan de Heikes Halloween van vorig jaar een goede herinnering over. Dus toverden zij de straten opnieuw om in een griezelig gezellig parcours met akelige verrassingen en gillende bezoekers als gevolg.

Wie aan de stratentocht begon kreeg bij de start alvast een wegbeschrijving mee. Op het twee kilometer parcours waren immers letters verborgen en wie daarmee het juiste woord kon vormen kreeg een leuk cadeautje. Ook voor de buurtbewoners die hun tuinen en huizen helemaal in de halloween-stijl hadden ingekleed wachtte een attentie. De wandelaars mochten de mooiste tuin aanduiden en de bewoners kregen om middernacht hun prijs uitgereikt.

Artikel uit Het Belang Van Limburg van 4 november 2018

91 miljoen Belgische frank of zo’n 2,2 miljoen euro. Dat bedrag investeerde het Vlaamse Gewest in 1998 in het meer dan honderd hectare grote natuurgebied, inclusief de toen vervallen gebouwen van de Abdijsite in Kuringen. Twintig jaar later is het gebied verrezen uit haar puin. Klaar zijn ze in Kuringen nog niet, maar wat er vandaag al te beleven valt, daar konden pionier Wim Van Lishout en zijn gevolg destijds alleen maar van dromen. In de foto-expo ‘Herkenrode 1998-2018’ zien bezoekers nu welke stappen er gezet zijn om het domein een nieuwe toekomst te geven.

Gesticht op het einde van de twaalfde eeuw groeide de abdij van Herkenrode uit tot een van de grootste en rijkste Cisterciënzerinnenabdijen in heel Europa. De Franse revolutie betekende echter een zwarte passage in de rijke geschiedenis van de abdij. Die werd met al haar bezittingen verkocht aan de meestbiedenden. Zo geraakten heel wat gebouwen ingevuld met industriële- en landbouwactiviteiten. Daarnaast geraakten ze op die manier flink in verval. In de laatste decennia van de vorige eeuw groeide echter het besef van het belang van deze plek en dat het vijf voor twaalf was als men de site nog wou redden.

“Op 12 mei 1998, twintig jaar geleden, kocht de afdeling natuur van het Vlaamse Gewest iets meer dan 100 hectare natuurgebied, inclusief enkele vervallen gebouwen van de Abdijsite Herkenrode”, vertelt cultuurschepen en voorzitter van de vzw Herkenrode Karolien Mondelaers (CD&V). “Na jaren van stevig onderhandelen, waarbij de stad Hasselt, de provincie Limburg en het bevoegd kabinet Leefmilieu aan één koord trokken, werd datgene dat door sommigen als onmogelijk beschouwd werd, toch realiteit.”

Redding

De aankoop betekende het begin van de redding voor de hoevegebouwen en de abdij- en Tuiltermolen, de start van het landschapsherstel en de natuurontwikkeling en ook de start van de cultuurtoeristische ontsluiting van het hele gebied. Fietsers en wandelaars werden er koning.

“Vanaf dan ging het heel snel. Meteen na de aankoop in 1998 startte de afdeling natuur met de eerste ingrepen in het kader van het landschapsherstel van het cultuurlandschap. Maar een nog veel grotere uitdaging was de restauratie en herbestemming van de uitgeleefde gebouwen. Die taak kwam terecht bij de Stichting Vlaams Erfgoed, de voorloper van het huidige Herita, waar coördinerend architect Herman Van Meer alles uitwerkte en persoonlijk opvolgde. Hij kreeg daarbij gezelschap van Wim Van Lishout, die door de stad en Stichting Vlaams Erfgoed aangesteld werd als opdrachthouder om het complexe dossier mee in goede banen te leiden. Samen met een groep vrijwilligers nam hij die taak met veel gedrevenheid op zich.”

Sprokkelen

“Er was veel geld nodig om de restauratie te volbrengen. Dat geld werd enerzijds bijeen gesprokkeld door de oprichting van mecenaatsgroepen, maar ook door de subsidies en bijdragen van verschillende organisaties en overheidsgebonden instanties. Dat ging van de stad Hasselt tot Europa”, vertelt Mondelaers. “Een voor een werden de gebouwen gerestaureerd. Ook de VDAB hielp daarbij, zij organiseerden er namelijk opleidingstrajecten met cursisten. Door de invulling van die gebouwen kreeg ook het cultuur-toeristisch hefboomproject stilaan vorm. Een eerste mijlpaal was ongetwijfeld de opening van de Tiendschuur in 2002, waardoor heel wat nieuwe opportuniteiten aangeboord konden worden. Vier jaar later volgde de Kruidentuin en in 2011 was een groot stuk van de restauraties afgerond en opende het Belevingscentrum de deuren. Langzaamaan ontdekken ook de Hasselaar en de toeristen dit pareltje gelegen tussen het Albertkanaal en de Boudewijnsnelweg”, aldus Mondelaers.

Expo

In foto-expo ‘Herkenrode 1998-2018’ zien bezoekers welke stappen er gezet zijn om dit domein een nieuwe toekomst te geven. Dat gebeurt aan de hand van foto’s, zowel binnen in de abdijmolen als buiten op het terrein, en via een tijdlijn. En het werk is nog niet af. Er is nog werk aan het klooster, net als aan de Tuiltermolen, waar de schuur en het molenhuis nog wachten op restauratie.

Na een fel bevochten bowlingwedstrijd op 29 oktober in de Olympia werden de bowlingschoenen ingeruild voor de wandelschoenen. Zoals iedere maand, dit keer op maandag 5 november, hadden de wandelgidsen van Neos Kuringen weer een mooi plekje Limburg uitgekozen om samen met hun leden te verkennen.

“Oh, wat mooi! Prachtig!” was er voortdurend te horen tijdens de wandelingen van 3 of 6 kilometer in het Bosland in Lommel. Hoe kan het ook anders met deze mix van ingrediënten: een zonnig novemberweertje, goede gidsen, een klim van 42 meter in de toren, prachtige uitzichten op bos, zand en water, een toffe groep wandelaars en een warme ontvangst in de Soeverein met taart en koffie. De Neos-leden vonden het een superleuke activiteit!

Jimmy (38) en vader André (61) Diris uit Kuringen-Hasselt hebben, dertig jaar nadat Jimmy begon met het duivenspel, hun allereerste provinciale zege beet. Hun jonge doffer won niet enkel de reeks uit Sourdun. Hij was tevens de snelste van 4.745 duiven. “Zo’n trofee is een grandioze opsteker voor kleine melkers zoals wij”, zegt vader André.

Jimmy raakte als knaap van acht jaar begeesterd door de duifjes van zijn grootvader. “Toen ik net kon lopen, kroop ik al op het hok van bompa”, haalt Diris junior mooie herinneringen op.

“Jimmy was in zijn jeugdjaren op een vrij moment maar op één plaats te vinden. Het duivenhok was zijn tweede thuis”, zegt André. “Zijn boterhammen at hij in de spoetnik, tussen zijn duifjes”.

Jimmy speelde aanvankelijk het vitessespel, om later de fondkaart te trekken. “Via het peterschap van de provinciale duivenbond kwam ik in contact met de intussen overleden Rene Bruggen uit Vlijtingen, destijds een ware fondvirtuoos. Zo ontdekte ik de verre afstandsvluchten en legde hier het accent op.”

Laag pitje

De jaren verstreken, de studies kwamen opzetten en later vond hij een job. De duivensport kwam op een laag pitje te staan, maar verdween niet. “Toen kwam papa op de proppen, hij wou iets om handen hebben toen hij op pensioen ging”, knipoogt hij. “Ik heb het me nog geen seconde beklaagd, maar dat mysterieuze duiven-aanvoelen, dat is weggelegd voor de zoon.”

Zowel André – die de laatste jaren voltijds duivenmelker is, en Jimmy die de begeleiding op zich neemt, zijn uiterst hygiënisch. “Iedere duif die hier huist, zit op roosters en je zal hier geen strontje van een dag oud vinden. De drinkbakken worden volop ontsmet. Dat is volgens ons een noodzakelijke voorwaarde om tot gezonde duiven te komen en te behouden”, zeggen ze in koor.

Het is één van die kerngezonde toppers die de bloemen thuisbracht. “Een zeer regelmatige vlieger die afstamt uit een rechtstreekse Etienne Pauwels uit Kermt en Martin Hex uit St-Lambrechts-Herk”, besluiten ze het palmares overlopend.

In 2017 won Wim Vanmechelen, voorzitter van de Koninklijke Harmonie Sint-Cecilia Kuringen, dankzij een wedstrijd op radiozender Q-music een Plezante Premie voor zijn project ‘Een jong front voor de blaasmuziek in Vlaanderen’. De jury bekroonde het project met van 7.000 euro. Daarmee realiseerde Wim met zijn team een documentaire, een videoclip en een online-platform.

De grootste zaal van Kinepolis zat eivol voor de première van de documentaire Ademnoo(d)t en de videoclip Tu Te Rapelles. De docu onthult de lange weg die voorzitter Wim Vanmechelen aflegde om zijn idee te concretiseren. Samen met zijn orkest heeft hij gedurende meer dan een jaar hard gewerkt aan de concrete invulling van het project dat in première ging op vrijdagavond 30 november 2018 in Kinepolis Hasselt. Hij wilde de blaasmuziek en de harmonieën uit het slop trekken door de aantrekkelijkheid ervan in de kijker te zetten.Het resultaat is een schitterend parcours van producers, acteurs -waaronder Lucas Van den Eynde- en een harmonie die met enorme begeestering een dijk van een statement maakt: spelen in een harmonie is fantastisch.De clip Tu Te Rapelles is een samenvloeien van mooie intieme muziek op pakkende beelden waarin een mooi verhaal is ingesloten. De compositie is van Jean-Pierre Gerrits die ook tekende voor de iets pittiger b-kant.

Wim Vanmechelen gaat echter nog verder. Hij lanceerde een platform - unitewindbands.com – waar elke muziekvereniging ter wereld gratis de partituren mag downloaden en zelfs mag aanpassen. De bedoeling is dat zij van de uitvoering ook een videoclipje maken en dat gaan posten op het platform. “Over een jaar moeten we van overal in de wereld de verschillende versies en uitvoeringen van Tu Te Rapelles kunnen bekijken. Als ze elkaars werk zien en horen versterkt het de onderliggende band en zo kunnen wij en zij de harmoniemuziek een trapje hoger tillen”, aldus een enorm enthousiaste Wim Vanmechelen.

Op zaterdag 8 december werd de kerststal van Kuringen reeds voor de 25ste keer opgebouwd door dezelfde groep kerststalvrienden.

Bij de opening van de nieuwe Gildezaal van Kuringen in 1993 zorgde Lieve Swennen voor een heuse revue met taferelen over en met bijzondere Kuringenaren. Zij contacteerde toen enkele handige mannen en gaf hen de opdracht om een gepast decor te vervaardigen. Pastoor Frans Verboven zaliger zag deze amateurdecorbouwers aan het werk en dacht "die mannen kunnen mij helpen met de bouw van een nieuwe kerststal". Het jaar voordien was de oude kerststal van de parochie in elkaar gezakt. De decorbouwers wilden pastoor Verboven wel uit de nood helpen doch er restte maar weinig tijd tot Kerstmis. Daarom timmerden zij in 1993 slechts een tijdelijke stal. In de nazomer van 1994 begon het echte werk. René Houbrechts had ondertussen reeds enkele ontwerpen geschetst van een demonteerbare kerststal. Zoals de pastoor gevraagd had, kreeg de nieuwe stal ruime afmetingen waardoor hij geschikt is voor levensgrote beelden en eventueel ook gebruikt kan worden voor een kerstspel. De huidige grote beelden zijn vervaardigd door de Kuringse houtsnijkunstenaar Mark Knapen. De decorbouwers van toen, in de loop der jaren aangevuld met enkele jonge krachten, timmerden op 8 december jongstleden de kerststal reeds voor de 25ste maal recht op het plein aan de Gildezaal. Het is weer Kerstmis in Kuringen voor de vele kinderen en ouders die, op weg naar school, over het plein wandelen.

Tal van verenigingen vieren de volgende weken hun kerstfeest. Hun leden zullen reeds in kerststemming komen nog voor ze aan de deur van de Gildezaal toekomen. Op het zilveren jubileum moest natuurlijk geklonken worden, echter zonder René van wie de kerststalvrienden op 31 maart 2018 afscheid moesten nemen.

Op maandag 10 december genoten we van een mooi kerstfeest, gekruid met sfeer en gezelligheid. Het kerstmenu was heerlijk. Tussendoor werden er enkele nieuwe leden verwelkomd en werden de verschillende bestuursleden op een ludieke wijze aan ons voorgesteld. In deze kerstperiode dachten we ook speciaal aan onze organisaties die wij steunen in het kader van de actie 'Neos met een hart'. Er werden doppen en stoppen binnengebracht en we hielden een collecte voor ons petekind Leatitia.

Op woensdag 12 december vond het jaarlijkse kerstfeest van Samana Kuringen-centrum plaats. Met een 100-tal aanwezigen ging het er opnieuw gezellig aan toe.

Het kerstfeest ging om 11,30 uur van start in de Gildezaal. Een welkomstwoord van de voorzitter en een korte bezinning door de proost gevolgd door een lekker glaasje glüwein brachten de talrijk opgekomen aanwezigen al onmiddellijk in kerststemming.Daarna mochten de Samana-leden genieten van een heerlijk diner en de ontspanning werd verzorgd door de Wiely's.Omstreeks 17,30 uur zat het kerstfeest er weer op. Iedereen kreeg nog een geschenkje mee.

Aan de Quick in Kuringen (Hasselt) is al meermaals een man gezien die in de vuilnisbakken op zoek gaat naar etensresten. Dat zoiets anno 2018 zo dicht bij huis nog gebeurt, roept veel weerzin op. Kristof Mombaerts uit Herk-de-Stad zag het gebeuren, gaf de man 30 euro en deelde het verhaal op Facebook. Het bericht werd al meer dan vierduizend keer gedeeld. “De basisregel is: ‘Ga naar het OCMW’. Pas dan kunnen we die mensen helpen, wat het probleem ook is”, klinkt het bij de stad Hasselt.

Dinsdagnamiddag om 16 uur zat Kristof Mombaerts samen met zijn zoontje van anderhalf in zijn auto op de parking van de Quick in Kuringen. Wanneer hij, op klaarlichte dag, een man met een muts en een zak in een vuilbak ziet rommelen, denkt hij eerst nog dat het een medewerker is. Pas wanneer hij daarna ook nog de andere afvalbakken afschuimt, beseft Kristof dat de man op zoek is naar etensresten. “Daarna heb ik hem aangesproken en gevraagd of ik hem ergens mee kon helpen”, vertelt Kristof. “De man, een vijftigplusser, vertelde me dat hij dakloos was en het niet gemakkelijk had dezer dagen. Hij opende zijn plastic zak vol doosjes van Quick met etensresten. Dat brak mijn hart. Ik had 30 euro op zak en heb hem dat gegeven. ‘Gooi die zak maar weg en ga hier maar iets mee eten’, heb ik hem gezegd.”

Daarop zegt de dakloze dat hij Kristof wil vergoeden als het weer beter met hem gaat. “Maar dat vond ik niet nodig”, zegt de Herkenaar. “Hij heeft mij nogmaals bedankt, is zijn zak gaan weggooien en heeft nog eens gezwaaid. Het was zeker gene ezel. Hij had een Limburgs accent, en we hebben ook kort over politiek gepraat. Ik heb hem niet gevraagd waarom hij dakloos was. En of hij nu iets mispeuterd heeft of failliet gegaan is, dat interesseert me eigenlijk ook niet. Ik vond het zo’n schrijnende situatie. Dat zoiets in 2018 nog gebeurt, op amper tien minuten van mijn deur, daar was ik écht niet goed van.”

Na lang twijfelen post Kristof het verhaal op Facebook. Daar krijgt hij reactie van David Ocsovai uit Meeuwen-Gruitrode, die hem drie weken geleden ook aan de Quick zag. “Het was half 10 ’s avonds en ik stond op de parking een sigaretje te roken. Ook toen was hij etensresten uit de vuilnisbakken aan het halen. Toen ik dat hoorde, heb ik hem een menu getrakteerd in de Quick.”

In totaal volgen er nog meer dan 2.500 reacties op de post van Kristof. De ene betuigt zijn lof voor de gulle gift, de andere vindt het net als hem weerzinwekkend dat zoiets zo dicht bij huis nog gebeurt.

De Facebookpost bereikt ook het personeel van de Kuringse Quick, maar zij zeggen de dakloze niet te kennen. “Een hele tijd geleden hebben we wel iemand gezien die in de grote afvalcontainers van de keuken naar eten zocht, maar dat was een Franstalige”, zegt de chef van de keuken.

Dak-en thuislozen

Volgens de stad zijn er in Hasselt zo’n 80 tot 130 dak-en thuislozen. “Dat varieert enorm”, zegt Peter Vanaken, adjunct-directeur van de stad Hasselt. “Zij kunnen terecht bij de crisis-en noodopvang van het CAW. Voor wie daar niet welkom is, bijvoorbeeld door slecht gedrag, is er nog de winternachtopvang. Daar krijgen ze een bed, een bad en een brood. Overdag kunnen daklozen naar Café Anoniem gaan, een ontmoetingsplaats en huiskamerproject waar ook hulpverleners en verpleegkundigen aanwezig zijn.”

Dé boodschap voor iedereen die in contact komt met daklozen, is om hen te overtuigen naar het OCMW te stappen. “Ik weet niet wat bij deze dakloze de onderliggende oorzaak is, maar wij kunnen wel iedereen gepast begeleiden. Is er een dringende steun nodig, dan kunnen we zelfs cash geld geven om de dag door te geven, en nadien het sociaal onderzoek voeren. Als er schulden zijn, dan starten we schuldbemiddeling op. Voor voedselhulp wijzen we hen door naar bijvoorbeeld de Sint-Vincentiusvereniging.”

Voedselbank

Wat het verhaal van de dakloze aan de Quick extra pijnlijk maakt, is dat Voedselbank Limburg amper 400 meter verderop gevestigd is. Maar ook daarvoor moet de man eerst langs het OCMW passeren. “Als iemand hier aankomt, zullen we wel iets meegeven, maar eigenlijk is dat niet de bedoeling”, zegt Jos Dessers van de Limburgse Voedselbank. “Wij zitten immers aan het begin van de keten en geven voedsel aan OCMW’s en verenigingen. Daar zou die man normaal zonder problemen aan eten moeten kunnen geraken. Mogelijk speelt schaamte een rol. We weten dat zo’n dingen gebeuren, maar daarom is het niet minder schrijnend.”

“Dat er nog groen is, komt door particulieren!” Het was misschien niet de meest fijnzinnige uitspraak van Pierre Crahay, maar ze typeert wel zijn engagement en gedrevenheid. Als grootgrondbezitter in het vijvergebied De Wijers, waar hij op een familielandgoed woonde, was hij een drijvende kracht voor particulier land-, bos- en natuurbeheer.

Het is een opvallende verzameling natuurverenigingen die vorige week het overlijden aankondigde van Pierre Crahay, twee dagen voor zijn familie dat deed: de vzw’s European Landowners Organization, Landelijk Vlaanderen, Aanspreekpunt Privaat Beheer Natuur en Bos, Platform Buitengebied en Stichting Behoud Natuur en Leefmilieu Vlaanderen. Een hele mond vol, want Pierre hield graag meerdere ijzers in het vuur. “Bij ons was Pierre behalve lid ook een halftijdse werknemer”, zegt Jurgen Tack van de European Landowners Organization (ELO), een lobbygroep voor private landeigenaars met standplaatsen in Brussel, Polen en Spanje. Op zijn privédomein in Kuringen, pal in het vijvergebied De Wijers, ontving Pierre in naam van de ELO de top van de Europese leefmilieu-administratie. “Het was de favoriete stek van Europese ambtenaren voor hun uitstappen”, weet Tack.

Verlanding

Het domein van de adellijke familie Crahay, verschillende honderden hectaren groot, geldt als toonvoorbeeld van privaat natuurbehoud. Onder meer dankzij de toewijding van Pierre won het Vijvergebied Midden-Limburg in 2014 de Natura2000-award van de Europese Commissie. Die bekroont tweejaarlijks projecten in heel Europa die bijzondere inspanningen doen voor natuurbehoud en die een toegevoegde waarde creëren voor de lokale economie. “Pierre was erg gesteld op de omgeving waarin hij was opgegroeid”, zegt Tack. “Tijdens zijn dagelijkse wandelingen op zijn domein stelde hij vast dat de biodiversiteit achteruitging en dat het gebied zoals hij het had gekend als kind aan het verdwijnen was. Veel vijvers werden niet onderhouden en groeiden dicht door de wilgen, waardoor er verlanding optrad. Daardoor bleven ook de vogels weg uit het gebied. ”Door het vijvergebied opnieuw open te maken, wilde Pierre verdwenen soorten terugbrengen en bedreigde soorten laten floreren. Door zijn ingrepen broedt de roerdomp en de kwartelkoning opnieuw in De Wijers en is de populatie van de boomkikker, zijn lievelingsdier, zelfs zodanig geëxplodeerd dat ze nu ook voorkomt in aangrenzende natuurgebieden. Het herstel van het Vijvergebied trok de aandacht van de Europese Commissie omdat het gerealiseerd werd door een uitzonderlijke samenwerking tussen privé-eigenaars, Natuurpunt, het Agentschap Natuur en Bos en de vzw Limburgs Landschap. “Het is uniek”, legt Tack uit, “dat ook grootgrondbezitters zoals Pierre en de baron van het kasteel Vogelsanck hun medewerking verleenden.”

Kardoen

Zijn engagement ontlokte Pierre vorig jaar in de Nederlandse krant De Telegraaf nog de uitspraak dat er zonder particulieren geen groen meer zou zijn. Zestig procent van de Europese beschermde natuurgebieden is in handen van privé-eigenaars, zegt Tack. “Pierre had daarover regelmatig aanvaringen met Natuurpunt. Hij erkende dat zijn doelstellingen gelijkliepen met die van Natuurpunt, maar over de manier waarop die gerealiseerd moesten worden, verschilde hij van mening. ”Toch bleef Pierre, die de titel droeg van jonkheer, de laagste adellijke stand, altijd zijn innemende zelf, vindt Tack. “Pierre had het hart op de tong, maar hij bleef praten. Mensen kwamen graag bij hem over de vloer, hij was een uitstekende gastheer. Ik heb meermaals het genoegen mogen smaken om door hem uitgenodigd te worden. Na een rondleiding op zijn domein kookte hij voor zijn gezelschap. Lang voordat slow food zijn intrede deed, was Pierre al bezig met de traditionele keuken en besteedde hij aandacht aan lokale ingrediënten. Dankzij hem heb ik kardoen leren eten (een distel die verwant is aan de artisjok, nvdr).”“Na een wandeling durfde hij al eens een fles open te trekken”, bevestigt Freddy Vandebergh van Natuurpunt Hasselt-Zonhoven. Freddy werd enkele jaren geleden door Pierre gecontacteerd om rondleidingen te organiseren op zijn domein voor ELO en Landelijk Vlaanderen. “Met een clubje natuurliefhebbers hebben we daarna uitzonderlijk toegang gekregen om de fauna en flora op zijn domein te inventariseren. Een unieke kans waardoor we nog eens een koningsvaren en een zeldzame zuringsoort te zien kregen.”

Koninklijk bloed

Tijdens zijn gidsbeurten op het domein van Pierre kon Freddy vaststellen dat de edelman niet in een kasteel woonde, maar in een gewoon vakwerkhuis. “Het deed me een beetje aan Bokrijk denken”, vertelt Freddy. Behalve Pierre betrekt ook zijn zus een woonst op het terrein, dat al eeuwen in het bezit is van de familie. Tijdens de zomer slaan de katholieke Europascouts er hun kamp op, meteen ook de reden waarom er in Kuringen soms koninklijk bloed te zien is. Verschillende kinderen van Filip en Mathilde zijn immers lid van de Europa-scouts. De familie Crahay maakte in het begin van de vorige eeuw fortuinen met suiker. Ze bezat verschillende raffinaderijen in Henegouwen en fusioneerde in 2006 met andere suikerfabrieken, wat het familievermogen volgens de site derijkstebelgen.be op 97 miljoen euro bracht. Hoewel hij er warmpjes in zat, bleef Pierre werken. Naast zijn lobbywerk voor ELO was hij als incassobureau aan de slag voor een Waals mediabedrijf. Maar het liefst was hij te vinden in de uitgestrekte bossen en weiden van zijn privédomein, waar hij een week voor zijn dood nog een Franse delegatie rondleidde. Wat niemand toen wist, was dat het één van de laatste keren was dat de boomkikkers voor Pierre zouden zingen.

Wielerclub De Losse Pedaal uit Kuringen blikt terug op een prachtig seizoen 2018.

Op het jaarlijkse clubfeest werd er een overzicht van het seizoen 2018 gepresenteerd door de voorzitter Peter Schroyen.Opmerkelijk dit jaar was het mooie weer waardoor er maar 1 kalenderrit geannuleerd moest worden. Er werden 36 ritten gereden met een totaal van 3.054 km. De 4-daagse buitenlandse trip ging door in de Vogezen (Frankrijk). Er werd op 3 fietsdagen 200km gefietst en dat zorgde voor 4000 hoogtemeters op de teller.

Uiteraard worden er na elk fietsseizoen ook prijzen verdeeld :Jos Duchateau haalde de troost-trofee 'de gouden soupape' binnen (meeste lekke banden).Ronny Gressens mocht de trofee van "clubkampioen" in ontvangst nemen. Hij reed 32 ritten van de 36. Ronny schonk de trofee als morele steun door aan François Coppers die hersteld na een moeilijke periode.Een mooi seizoen fietsseizoen werd afgesloten met een lekker diner en de nodige drank.