WO I: dagelijks leven
'Den Draad'
‘Den Draad’ is een elektrische grensafscheiding van 2000 Volt tussen België en Nederland tijdens de Eerste Wereldoorlog. Deze afscheiding heeft ook gevolgen voor Kuringen. De Dodendraad of ‘Draad des Doods’, zo staat het stroomstootwapen bekend, dat door de Duitsers wordt geplaatst langs de volledige grens tussen Nederland en België. De barrière heeft een lengte van ruim 300 kilometer van nabij Aken tot in Knokke. Dit vooral om vluchtelingen, spionage, smokkel en post tegen te houden. In april en mei 1915 wordt gestart met de werkzaamheden.
Noodfonds
De inrichting van een speciaal noodfonds. Kapelaan Habraken probeert de grootste nood te ledigen. Arme en hongerige mensen weten dat ze bij hem niet tevergeefs zullen aankloppen. Hij is de oprichter en de spil van heel wat ondersteuningswerken: kledingsonderstand, onderstand der gezinnen (die door de oorlog hun kostwinner hadden verloren), volkssoep, schoolsoep, keukenleergang, nationaal werk der oorlogswezen, genees- en artsenijkundige verzorging van de behoeftige zieken, vluchtelingensteun (aan Franse en Belgische vluchtelingen).
Doorgaan
De landbouwgezinnen moeten na het vertrek van de gezonde werkkrachten, die verplicht naar de werkkampen in Duitsland werden gestuurd, het landbouwbedrijf verderzetten. Daarna zit er in bijna elk huisgezin wel één soldaat (vader of zoon) aan het front. Toch moeten de boeren de nodige levensmiddelen produceren. Niet enkel voor henzelf, maar ook voor het Duitse leger. Alles wordt gereglementeerd, zelfs wat je wanneer moet doen. Als je tegenwerkt, wacht een geldboete, gevangenisstraf of de dood met de kogel.
Meldingsambt
Om te voorkomen dat Kuringse jongens vluchten, wordt door de Duitsers het maandelijse meldingsambt ingericht voor mannen van 17 tot 40 jaar. In alle omstandigheden moeten zij uren staan aanschuiven op de Leopoldplaats te Hasselt.
Alle bewegingen wekken argwaan. Regenschermen openen, roken enz. worden bestraft. Toch voelen enkelen zich geroepen om vrijwillig het Belgische leger te vervoegen.
Afgeven en aangeven
Affiches bepalen het leven tijdens de Eerste Wereldoorlog. Bij gebrek aan andere communicatiemiddelen worden affiches gebruikt om nieuwe regels kenbaar te maken aan de bevolking. De meeste nieuwe wetten en regels gaan over de voedselvoorziening. Voor het basisvoedsel worden prijzen vastgelegd. Vooral voor granen, meel, zemelen en tarwebrood worden de maximumprijzen op regelmatige basis meegedeeld aan de bevolking. Winkeliers worden verplicht om de prijs van de waren zichtbaar aan te plakken en worden bestraft als ze woekerprijzen aanrekenen. De boeren worden gedwongen om hun teeltoppervlakten, hun veestapel, het aantal slachtingen enz. aan te geven. Ook procedures over opeisingen van voedsel, het verkrijgen van zaaigoed, het transporteren van voedsel en de organisatie van de oogst worden via affiches bekend gemaakt. Daarnaast worden er regelmatig affiches aangeplakt waarop de Duitse bezetter meedeelt dat hij bepaalde goederen opeist van de lokale bevolking.
Inkwartiering
Dorpsgenoten worden gedwongen de vijandelijke troepen te herbergen. De eerste inkwartiering gebeurt in de school van 9 december 1914 tot 13 januari 1915. De Duitse soldaten vieren daar Kerstmis, luidruchtig en met groot vertoon. Van 12 maart tot 18 april 1916 zijn ze ook ingekwartierd bij de burgers in Kuringen. Volgens de notities van E.H. Jan Schroyen hebben de Duitse militairen zich in Kuringen nadien erg goed gedragen tijdens de oorlogsjaren. Na de inval in Kuringen hadden er wel baldadigheden plaatsgevonden. Nadien kwamen oudere Duitse militairen die een menselijker gedrag vertoonden.
Gijzelaars
Meneer pastoor en meneer kapelaan zijn gijzelaars, ze mogen hun huis niet verlaten. Ze worden bewaakt door twee militairen met de bajonet op het geweer. Ze zullen verantwoordelijk gesteld worden voor eventuele verzetsdaden tegen de Duitse troepen. Op een dag wordt meneer kapelaan Jan Habraken op een vrachtwagen geladen. De Duitsers willen de bakkerijen van Hasselt gaan plunderen.
